Wat is er mis met Millers Flat?

We zijn intussen echt wel meer te weten gekomen van Twizel. Ontstaan zo'n 50 jaar geleden kwamen er op min of meer tijdelijke basis zo'n 6.000 mensen neergestreken om waterkracht te bundelen en uit te baten. Met het gereedkomen van de installaties zou het plaatsje weer met de grond gelijk gemaakt kunnen worden. Maar de bewoners hadden inmiddels ontdekt het dichtst van alle NZ dorpelingen bij Mt Cook te wonen. Bovendien zou ook het Ohau-meer als bron van energie ontwikkeld gaan worden. Met dat al besloot men het plaatsje verdere levenskansen te bieden. Het is dan ook aardig wat groter, dan onze aanvankelijke voorstelling er van was. Het pionierskarakter heeft het duidelijk nog wel behouden. Maar een zekere trots - waar een echte pionier natuurlijk niets van moet hebben - valt zeker te bespeuren. Neem nu Jane, die haar ongeloof niet goed kan verbergen, dat iemand de komende twee nachten in het 100 jaar oudere Millers Flat wil gaan doorbrengen!
Dat moeten wij dan maar eens gaan uitzoeken.
De weg voert door smaller wordende dalen, waarin de lupine nog de boventoon voert, naar Lindis Pass. Deze smalle doorgang ligt op niet meer dan 250 m hoogte maar verdient de naam "pas" toch echt. We stappen even uit om de kruisende bergen en dalen van enige afstand panoramisch te bekijken. Dan gaat het door. De wijngaarden vervangen zoetjes aan de lupines. Voorbij Tarras langs de oostzijde van het Dunstan-meer tot in Cromwell, waar we een historisch rondje rijden en in het winkelcentrum een bank lichten en enige mondvoorraad inslaan. En telkens weer: ondanks de matig-tot-slechte weersverwachtingen, heerlijk, zij het ook winderig weer. Het plan om even voorbij Alexandra een wandeling te maken om een blik te werpen op het Clutha-dal gaan we uitvoeren. We belanden in een natuurreservaatje, Flat Top Hill genaamd. Het is, naar men schrijft, zo'n beetje het droogste stukje van het Zuidereiland. De stijgingsregens zijn daar kansloos. Sinds enige tijd reservaat, streeft men naar herstel van de oude flora en - wellicht ook - fauna. De konijnen en schapen zijn uit het gebied verwijderd en nu kunnen allerlei grasplanten weer ongestoord hun gang gaan en de thym overwoekeren, die nu nog de hellingen blauw-paars kleurt. We mogen over de smalle rand van een kleine stuwdam het gebied in lopen voor een plezierige rondwandeling. Intussen blijken de lupines uit het zicht verdwenen. Berghellingen vol uitbundig bloeiende brem komen er voor in de plaats. De route vervolgt, soms langs de Clutha-river, soms wat verder er vanaf. De streek heeft een wat meer (hoge)heuvelachtig karakter. Wij kunnen er wel van houden. Bij de Miller Flat Bridge, een historisch stalen bouwwerk, dat de groei en bloei van het dorp in de 19e eeuw sterk heeft gestimuleerd, mogen we de rivier over en vinden zonder mankeren de woning van Isabel en Allan Ashworth, enigszins wijds, maar toch niet geheel onverdiend "Ashworth Gardens" genoemd. Het is een uit steen opgetrokken gebouw, met echte dakpannen erop. Het ziet er allemaal erg aantrekkelijk uit. Al snel worden we rondgeleid en geïnformeerd over de wetenswaardigheden. We worden om de bloeiende tuinen geleid, voorgesteld aan vooraanstaande vogels als de Californian Quail en de Bellbird, en naar de oever van de vervaarlijk snel stromende Clutha gegidst, alsook naar het aangrenzende Bowlsstadionnetje. Enfin, we zullen er nog wel eens verder over schrijven.