Zeehondenleven

vrijdag 141205
De regen is gestopt. We stappen in de GV en rijden richting Westport, en slaan af, de weg naar Carters Beach op. Vanuit de Tasman zee komt - zo lijkt het - het betere weer. De parkeerplaats bij Cape Foulwind is de rustplaats voor de GV. De plek waar Abel Janszoon Tasman in december 1642 voor het eerst het land zag. NZ vindt dat nog steeds een markant moment getuige de informatiepanelen aan het begin van onze wandeling richting de voorgespiegelde zeehonden. We werken ons op naar de vuurtoren, waar de anno 2014 nog maar schaarse scheepvaart een baken in kan vinden. Het pad kronkelt omhoog en omlaag door wat wij onder aarzelen "Nieuw Bretagne" mogen noemen. Ook de ajonc d'or ontbreekt niet. Naar een paar kilometer biedt een drietal werklieden enig oponthoud: men is bezig een hoge paal te voorzien van richtingaanwijzers. Ugchelen komt er niet bij te hangen, wel Peking, Moskou, New York en de namen van nog zo'n 10 steden. Er staan getallen achter, waarmee vermoedelijk beoogt wordt de afstanden in kilometers aan te geven. Londen ligt hier een paar honderd kilometer dichter bij dan Parijs. Dan is de landkaart van Abel Tasman toch nauwkeuriger.
Even verder laat de baai van Tauranga fotograferen. Zonnig en Bretons! Deze baai zullen we echter niet bereiken, want de zeehonden gaan ons bezighouden. Echte luiaards lijken het, wanneer ze op de warme rotsen neerploffen en met kennelijk groot genot doen alsof ze gepensioneerd zijn. Een enkele zien we in zee om te fourageren. Ondanks hun schutkleur zijn er zo'n 15 te ontwaren. Dat levert onze nieuwsgierige lezer een lastig zoekplaatje op. Het is december, een maand waarin net wat jongen geboren zijn en ook een paar mannetjes zich bij de groep hebben gevoegd. Betrekkelijk veel beweging dus. Het is een schouwspel waar sommigen geen genoeg van kunnen krijgen.
Op de terugweg blijkt dat we beter hebben leren waarnemen. Nu kunnen we op eerder gepasseerde rotsen ook zeehonden ontdekken. Bloemen, vogels, schapen en paarden dragen bij aan het plezier dat deze wandeling ons brengt. Voor een drietal Japanners wordt vrolijke opwinding vandaag door Els verzorgd. Voor ons, aan het eind van het traject, staat een afsluithek, waar zojuist mijnheer Japanner zich overheen heeft gewurmd. Zijn beide metgezellinnen blijven in verwarring achter. Zouden zij door hem achtergelaten worden? Moeten zij ook op en over het hek klauteren? Dan komt Els langs. Zij passeert eenvoudig via het klaphekje naast hun barricade. Dat geeft een boel gegiechel, dat nog te horen is als Chrisels de GV al bereikt heeft.
In Westport benutten we de tip van Erik en Marleen: supermarkt NewWorld geeft een "Tourist Club Deals Card", waardoor we o.a. nu onze aanschaffingen met een korting van 10 % kunnen bemachtigen.
De rest van de dag brengen we door in en om de lodge, in de soms weer werkelijk warme zon of het heldere licht van de volle maan. Een waarschuwend woord om 00.30 uur des anderen daags is voldoende om te ervaren hoe behulpzaam Duitsers kunnen zijn en de slaap te kunnen vatten.