Dan Dan

zondag 141214.
We nemen er ons gemak van. Pas tegen elven maakt Chrisels zich op voor de wandeling van vandaag. Het zal een stukje van de Round the Mountain Track zijn, waarvoor we ruim elf kilometer diep het Park in zullen rijden. Eerst nog slaan we een paar dikke, goed belegde sandwiches in bij de warme bakker. Het huishoudfolie eromheen is logisch, maar wekt wel argwaan. Maar welgemoed en genietend van het onvoorspelde droge weer slaan we het pad in richting Waitonga Falls. Het is weer oerwoudlopen. Eerst veel kleine zilvervarens met hun ragfijn, geveerde blaadjes. Verder weer een behoorlijke verscheidenheid van struiken en bomen. Heel veel berken trouwens deze keer. In bizarre vormen zoekt de flora kennelijk voortdurend oplossing voor allerlei problemen die ze in het leven tegenkomen. Het pad gaat steiler en als we een kwartiertje tevergeefs het hijgen hebben trachten te voorkomen, komt er een bankje in zicht. De ochtendkoffie smaakt goed. Daar doemt - nog hijgender - een iets jonger paar witkoppen op. Begerig kijken ze naar onze zitplaatsen. Ze hebben oog voor het detail. Ja, ze hebben ons gisteren zien lopen op de Old Coach Road. Kennelijk maakten we tijdig ruimbaan voor hun ATB's! Vandaag echter geen fietsen, daar is het pad niet naar. Maar het weer? Daar boffen we mee, want achter gindse richel moet het regenen. Zo donker en dreigend is de wolk wel, die daar rondhangt. Deze NZ-ers gaan voort. Wij ook, kalmpjes aan. Na een paar minuten bereiken we de rand van het woud en geraken in de open ruimte, waar een ongewoon lange vlonder ons over de wedlands leidt. In het verschiet ligt een ver uitzicht langs de zuid-oost flank van het gebergte. We bekijken dit en de omgeving op ons gemak. Binnen het team ontstaat enige beroering als een SMSje verzonden wordt aan Harcon met de vraag naar een aanbevelenswaardige wandeling voor de dag van morgen. Waar zijn wij nu helemaal mee bezig?... Dan gaat het dus verder, nu weer het woud in, ditmaal - soms steil - neerwaarts. Al snel horen we het geluid van de waterval. Het kost nog veel van de verouderde veerkracht om beneden te geraken. Daar blijken de NZ-ers weer terug te gaan. Hun plan, de Blyth-hut te belopen, gaat niet door: telefonisch bericht meldt regen. En dan wordt het allemaal maar moeilijk begaanbaar. Chrisels strijkt neer bij het wit kruivende water dat de waterval ons toedient. De sandwiches smaken prima, ook koud aanbevolen! We helpen een paar trackers het woeste water over en keren dan op onze schreden terug. Daarbij ontgaat ons het SMSantwoord niet: Harcons aanrader is Chateau en omgeving. We zullen het moeten en gaan opzoeken!
Er kan verschillend over worden gedacht, maar bergop zijn minstens 204 treden ingelegd en ons gedienstig bij het overbruggen van het hoogte verschil. Naar beneden gaat het nu toch gemakkelijker. Aan het slot van de wandeling weet Christiaan Els te verleidetrn tot verder en hoger het park in rijden. Als de GV uiteindelijk een halt wordt toegeroepen, is er niet alleen een fraai uitzicht naar het westen te bewonderen en biedt niet alleen een jongeman aan ons gezamenlijk te fotograferen, maar ook wordt Chrisels aangeraden - voor het geval zij hier nog nooit geweest zijn - langs de steile wanden van de keiige afgronden noordwaarts te gaan. Daar - ja waar? - wacht ons op de kam bij de diepste diepte het onbeschrijfelijke schouwspel van wel zestig watervallen. Els is al weg en de rest van het team veegt de stramme botten nog een keer bijelkaar en volgt, nu vooreerst met bergstokken. Deze komen zo af en toe goed van pas, want het beruchte vierde been van het team protesteert ongepast. Zo klauteren we omhoog en omlaag en omlaag en omhoog. Meestal gaat dat door tot de verst zichtbare padmarkering. Die paaltjes met oranje driehoek lijken zich steeds verder naar voren te verplaatsen. Het uitzicht is overigens beslist de moeite waard. Maar aan alle genot komt een eind. Na een uurtje is het welletjes en gaan we al fotograferend terug. Kort voor de GV nemen we nog even een pauze. Onder het genot van een slok water laten we nog eens het panorama op ons inwerken. We voelen ons weer echt bevoorrecht hier te kunnen zijn. Dan passeert een jonge man, in stemmig zwart gekleed. Hij hijgt en puft, maar is toch zo vriendelijk ons te groeten. Als we enige tijd later op de parkeerplaats van de GV zijn aangeland, blijkt hij daar ook te zijn. Of we enig idee hebben waar hij is? We beginnen bij het begin: "hier". Dan blijkt hij gedesoriënteerd. Weet eigenlijk niet zo goed waar hij vandaan komt, al weet hij wel dat hij Dan heet en uit Tsjechië komt, van vlak bij Praag.
En ook dat hij al elf maanden in Nieuw Zeeland is, de taal slecht beheerst en kunstschilder is. Hij heeft nog twee weken in dit land te gaan. Of wij misschien een kaart hebben, zodat hij zich kan oriënteren? Die kaart heeft hij trouwens zelf. En - een helder moment - hij meent zijn vriend weer te kunnen vinden ergens na Whakapapa Village, voorbij het Tongariro Visitor Centre, daar waar de witte velden van de Mt Ruapehu vanaf de noordkant te bewonderen zijn. We verkeren in de veronderstelling deze doolaard te moeten helpen, ook al is zijn bestemming dan in GV-termen zo'n 65 kilometer van hier. Zo gezegd zo gedaan. Als we Whakapapa Village benaderen, zien we uit de verte onmiskenbaar 'het' Chateau opdoemen. Dat behoeven we dus niet meer op te sporen. We rijden naar het Visitors Centre. Dan vindt Dan het zo wel voldoende. De rest zal hij lopen. Hij is zeer te spreken over onze dienstbaarheid. Of we er voor betaald willen hebben? Hij heeft geen cash-geld. Wij hebben daarvoor ook geen belangstelling. We nemen afscheid, vergaren informatie bij het bezoekerscentrum, vereeuwigen nog het een en ander en keren terug naar Ohakune. Daar vieren we de bonte Ohakune avond met een bezoek aan het Clyde Hotel van Tom Costello en Jim Mackereth. Althans aan de bar-bistro ervan.
Een bijzondere, hilarische gelegenheid, waar je ongestoord een uur op jouw bestelling kunt wachten. Iedereen kan daar begrip voor opbrengen, want in de keuken opereert slechts een persoon. We zien hem zijn uiterste best doen. Dat is een aangrijpend gezicht. Een uur is verstreken als een stevig gebouwde heer met verontrust gezicht onze tafel nadert. Hij deelt ons mede, dat de mosselen die we bestelden niet in huis zijn. Of we iets anders wensen? Hij wil ons wel behulpzaam zijn. Bij het bestuderen en voorlezen van de menukaart blijkt hij een paar keer handig te kunnen handig gebruik te kunnen maken van Els' leesbril. Een andere bestelling, nu van een vleesmaaltijd, wordt gedaan. Een nieuw wachten begint, terwijl nochtans de bodem van de fles witte wijn in zicht geraakt. Maar dit keer duurt het niet zo lang. Al na twee minuten arriveert een diep bord met een naar zeevruchten ruikende soep waaruit twee geroosterde sneden brood steken. Het blijkt zowel voedzaam als smakelijk uit te pakken. We verstouten ons een lepel aan het bestek toe te voegen. Natuurlijk hebben we oog, neus, mond en tong voor hetgeen ons wordt voorgeschoteld. Maar de omgeving eist ook aandacht. De tranen biggelen de helft van het team bijkans over de welgevormde wangen, bij het zien van het voortdurend spel der vergissingen dat zich elders in de gelagkamer afspeelt. De meeste gasten vermaken zich kostelijk, luid en duidelijk.
Aan alles komt helaas een eind. Bij het afrekenen worden we in onze moedertaal aangesproken. De gedienstige vertelt ons vandaag in dienst te zijn getreden en gewaagt van wonderlijke ervaringen. Zijn inwerkperiode heeft bestaan uit de woorden: "De bar is hier". Nee, in Nieuw Zeeland is men niet zo gewend aan fooi. Wij laten hem niet alleen.
Buiten gekomen zien we prachtige kleuren bij de zonsondergang. In de verte een vleugje van de grijs blauwe vulkaan in vele schakeringen van rose en rood. Rennen om nog een foto te kunnen maken!