Orienteren

zondag 141221
De impuls om de Driving Creek Railway and Potteries althans een keer te bezoeken, en wel voor 10.15 uur, is zo sterk dat we zelfs in het treintje belanden. Het vertrekt met ons aan boord. een ander piepend en knersend exemplaar gaat ons voor. Ze werken zich zigzaggend op naar omhoog, soms via rangeerwerk van spoor wisselend. soms wordt even halt gehouden. Twee treintjes vol mensen die elkaar dan fotograferen.
Paul Sandwick, bestuurder, moderator, wisselomzetter en explicateur, voert ons in het regenwoud tussen ceramiek, oude werktuigen, een enkel gedicht en flessenwanden door. Collega Pete krijgt op het hoogtepunt, genaamd Eye View Tower, de gelegenheid het hoe, waarom, wanneer en waardoor uit te leggen. Kunstenaar, ingenieur en natuurbeschermer Barry Brickel had zo'n 35 jaar nodig de spoorlijn te bouwen. Trein en kunst gaan samen om het belang van de natuur te dienen. Het geheel, waaraan een Art Gallery verbonden is en waardoorheen een natuurwandeling gemaakt kan worden is een complex, waarin de bereidwillige toerist ongetwijfeld uren kan vertoeven. Mee omdat we vanaf 18.30 uur zijn uitgenodigd voor de vernissage van een pottenbakkerstentoonstelling laten we deze kans liggen. Wat zal Chrisels dan eens doen? De plannen voor een tripje voor de rest van de dag veranderen voortdurend. We stappen naar de VVV voor routeinformatie. Men weet ons daar trouwens niets van de tentoonstelling te vertellen. Dan slaat de GV vol overtuiging de weg in richting Olama / Opito. De eerste stop is op 12 km van huis: Maungataururu LookOut. Een fraai uitzicht inderdaad, eerst naar het Oosten en een stapje hoger ook naar Coromandel Town en wijde omgeving. Bij de lookout staat vermeld , dat met het programma Kauri 2000 er hier 40.000 van deze bomen zijn geplant, Daarnaast begint wel weer het productiebos met zijn netjes gekamde sparren. Echt opnieuw een wereld van verschil.
In Kuaotune lunchen we op de picknickplaats aan zee. Men schrijft ons dat hier bergopwaarts 20.000 Kauri's geplant zijn. Wellicht gaat het toch weer wat worden met deze boom, die naar zo'n 700 jaar een omvang van 7 meter kan bereiken.
De plannen voor Olama en verder laten we los. We gaan het strand op, zij het zonder zonnebrandcreme, want de VISAcard wil hier niet werken. Dan maar voorzichtig aan op het strand. Daar verwarmt de ene helft van het team de Pacific volop, terwijl de andere helft het bij een verfrissend pootjebaden laat. De lucht is overtuigend blauw geworden en de zon is voor een tweevoeter niet te zien, maar brandend aanwezig. Wederom: niet slecht voor een dag waarop zo veel regen is voorspeld.
Langs de weg zien we nog een Kiwi-reservaat. Deze loopvogel is hier eigenlijk weggevroten door de possum c.s., maar kennelijk hebben de Kiwi's de moed nog niet opgegeven.
De GV rijdt door naar Whitianga, een bad- en watersportplaats op 11 kilometer afstand. Daar schenkt het The Espy Cafe aan de Esplanade een van de meest gewaardeerde biertjes van deze vakantie. Vooraf bij bestelling te betalen, maar "het bier wacht al op uw tafeltje",
We lopen een blokje om in dit veel winkelige dorp en vinden aan de Albert Street een geldautomaat, die ons het gevraagde handgeld wel verschaft. Alles lijkt mee te zitten op zo'n dag. Ook in het lommer van de hoge palmen aan het strand. Alleen de wegen blijven vervaarlijk kronkelen, met verrassende effecten door het voortdurende spel van licht en schaduw. We worden gewaarschuwd tegen de kortste onverharde weg terug naar Coromandel Town: steil, smal, stenig en slipperig. Dan maar weer terug via de Pacific Highway.
Alles bijeen vinden we het wel mooi geweest vandaag. we besluiten ons niet meer ten toon te stellen bij de pottenbakkers.