Blokje om

dinsdag 141223
We gaan vroeg wandelen. Althans, zo tegen een uur of 10 is een uitgesproken bedoeling. Het gaat er in NZ relaxed aan toe, zo ook hier. Het ontbijten komt langzaam op gang. Anne drukt ons in woord, gebaar en vaatwerk op het hart al bij het onbijt te beginnen met het beoefenen van liefde. Zij inspireert. En zo rijden twee auto's eerst over elf de weg op om de zeven wandelaars naar hun startpunt te brengen. Behalve de deskundige JH de fotografe A, de gemotiveerde H, de ranke gems Connie, de senior Chr en zijn toegewijde coach en beul E is ook D van de partij. Deze heeft kleding aan die bij sportieve prestaties past, maar minder bij een onbegonnen strijd tegen de zon. Dragen cricketers nog wel eens een zonnehoed, zo niet Dennis. Monique en Kane rijden dit gezelschap langs allerlei denkbare en ondenkbare kronkelwegen naar Muriwai Beach. Eerst knipoogt de afsluiter nog een paar keer voor de Gennets, de Jan-van-Genten, die de laatste tijd weer uitdijende kolonies vormen. Op nauwkeurig in acht genomen onderlinge afstand zien we ze op uitstekende rotsen en op plateaus, soms in gezelschap van al grotere kuikens. De conversatie is oorverdovend en zonder onderbreking. Even verderop, tegenover het Oaia Island worden we afgezet voor het begin van de 4 uur vragende Te Henga Walk Way naar Bethells Beach. Het is een heerlijke tocht. Heerlijk, vooral natuurlijk, zo voorvoelen we, als die volbracht is. Zeker ook om de vergezichten, de vegetatie, waarin de rood bloeiende kerstboom markante plaatsen bezet, en de hellingen die - omhoog en omlaag - soms lastig te vermijden glijpartijen beloven. Een speciale attractie, speciaal voor hen die aandacht aan bijzaken besteden, zijn die planten, over de bladen waarvan je gemakkelijk struikelen kunt. Geestig is, dat dit vooral gebeurt als je standbeen er op blijkt te staan terwijl je de andere voet er niet hoog genoeg overheen tilt. Eigen schuld, dikke bult? Dat valt gelukkig nogal mee. Hoe het Dennis is vergaan zullen we niet snel vernemen, want na de helft van de tocht is hij al snel definitief uit het oog verdwenen.
De laatste helling is er echt een voor de liefhebbers, lang, steil en in een blakerende zon. Als we boven zijn kunnen we de zwarte stranden van Bethell zien. Een lust voor het oog. Jammer dat zo weinig Aucklanders hiervan genieten vandaag. Het zijn de dichtstbijzijnde stranden van de miljoenenstad en de oevers van de zee zijn zo goed als verlaten. Maar de belangstelling groeit kennelijk. JH vertelt, dat in de jaren zeventig hippies er wel aardigheid in hadden om voor een habbekrats hier wat rotspunten en omgeving te kopen. Hun doortimmerde golfplaten verwisselen tegenwoordig al wel voor anderhalf miljoen van eigenaar. We nemen ons voor over vijftig jaar nog eens een kijkje te nemen.
Eenmaal op dit strand beland, zorgt enig pootje baden voor sommigen van ons voor de eerste aangename verlichting. Aan de rand van het tweede strand, gaat het nog een tijdje door het zand verder richting parkeerterrein. Gelukkig is de zon niet zo fel meer zodat onze blote voeten, zonder zich te branden, net voldoende stimulans krijgen zich voort te bewegen. Daar duikt Dennis op, uit de schaduw van de heesters aan de rand. Wij zullen nog wel meer van hem horen. De auto staat voor ons klaar. De weg terug gaat niet zo zeer naar huis als wel naar het zwembad. De rijke regen zorgt niet alleen voor al het water in huis maar ook voor een goed gevuld bad op niveau en aangename temperatuur. Ky wacht ons al op en het is mooi om te zien hoezeer deze juist eenjarige zich op zijn gemak voelt in het bad.
Dan komt HJ maar weer eens langs. We mogen naar hartelust oesters slobberen. Anne heeft over conditie ook al niet te klagen, want zij brengt een smakelijke lasagne op tafel, waarnaast een keur van groentes, daarbij de zeer gewaardeerde rode biet inbegrepen. IJs en aardbeien sluiten de maaltijd af en we zijn blij dat er geen afwasmachine is, zodat we althans enigszins de indruk wekken ook aan het keukenwerk deel te willen nemen.
Voor sommigen breekt de nacht eerder aan dan gisteren.