Licht in duisternis
Door: chrisels
Blijf op de hoogte en volg Chrisels
26 December 2014 | Nederland, Ugchelen
Het oude woord: ”er is duisternis in licht, maar ook licht in duisternis” zullen we vandaag beproeven.
We zoeken onze zaakjes bijelkaar. Wat kwijt of vergeten is, zien we niet terug. Wat dat betreft verloopt alles volgens de regel. Met mistig hoofd ontbijten we en zullen volgens plan om 9.15 uur vertrekken. Aanzienlijk te vroeg voor normale stervelingen, maar goed. We willen ruim de tijd hebben. Het afscheid nemen verloopt ongemakkelijk. Hoe kunnen we nu soepel afscheid nemen van mensen die we zo recent pas een beetje hebben leren kennen en die sinds kort een zo vanzelfsprekend deel van ons leven zijn geworden? Dat gaat niet gemakkelijk. Maar hoe ook, de GV zet zich in beweging, in strategisch optimale positie gemanoeuvreerd door Connie. De helling af en volgend het door de TomTom met enige aarzeling gewezen pas. Opeens is de route van de Ridge tot aan het vliegveld niet 31 maar 43 kilometer lang. Vooreerst produceert de TomTom denkbelletjes op de aangegeven route en loopt een paar honderd meter achter de feiten aan. Een ongemakkelijke gids. Chrisels geraakt uiteindelijk wel degelijk in de buurt van het vliegveld. Het team probeert de auto kwijt te raken op het parkeerterrein, en ziet daarbij de oprit naar de APEX-vestiging over het hoofd. Onderhandeling met de praatpaal helpt. De uitgang van het terrein wordt vrijgegeven en we rijden het APEX-terrein op. De dienstverlening is daar optimaal: men attendeert ons erop, dat we voor een volle benzinetank zouden zorgen en krijgen gelegenheid onze onzorgvuldigheid te corrigeren. Teruggekeerd kunnen we zonder mankeren de GV overdragen. We kijken nog een keer naar dit inmiddels geliefd en vertrouwd vervoermiddel dat, met al zijn schrammen en krassen, ons tot op de laatste meter vlekkeloos over de eilanden heeft vervoerd. 231817 Is de eindstand. We hebben er samen 4.587 kilometers opzitten.
Harald laat horen al op de luchthaven present te zijn. Hij weet waar we zijn moeten. De APEX-shuttle scheert bij aankomst langs hem heen en we checken voortvarend in. Dan is er koffie. Connie, Marieke , Dennis en niet te vergeten Kyler Christiaan zitten ons op te wachten in het verste hoekje van het complex. Kyler steelt de show door, bij vrijlating, onmiddellijk in de benauwdste box te kruipen. Hij voelt zich kennelijk senang tussen de poten van een barkruk. Fijn met hen nog een kopje koffie te drinken. Maar het helpt niet echt: we moeten er vandoor. Onze vakantie houdt ook nog een terugreis in, die wederom een tekortschietend afscheid veroorzaakt. Dank jullie wel, denken we. En zeggen we. Dat is het dan.
Nu worden we opgeslurpt in de goede zorgen van douaniers , die ons kennelijk liever zien gaan dan komen (hoewel er nu geen geld aan het NZ-gouvernement behoeft te worden betaald). Singapore Airlines zal zich verder over ons ontfermen. Eerst is dat in een Boeing 777 tussen honderden medepassagiers. Na Sin Changi gaat het bescheidener toe. De vlucht is nog niet voor de helft volgeboekt. Het personeel is klaarblijkelijk in opleiding. Als we uit Singapore vertrekken is het donker en dat blijft het tot aan de landing in Amsterdam. Dat weerhoudt de lieftallige stewardessen en hun harde instructeurs er niet van ons om de haverklap maaltijden, broodjes, koekjes en drankjes aan te bieden. Turbulentie of geen turbulentie. In ons team weet Els de slaap te vatten, en veel van deze verleidingen op die manier te ontlopen. Chr stelt zich maar matig tekeer en wint zienderogen terug op de in NZ verloren kilogrammen. Hij wordt daarvoor bestraft met een slapeloosheid, die nog enige tijd zal nagalmen. De piloot van ons toestel weet de zachtste landing te maken in onze inmiddels rijker ervaring.
We slagen er weer in op Schiphol als laatste een koffer van de band te halen. Dat neemt niet weg dat we de perfecte NS aansluiting kunnen vinden. 07.37 uur reist het gezelschap af. Astrid blijkt zich al in haar autootje te vinden. De zon komt op. We herkennen de plekjes waar we vroeger met plezier kwamen. Astrid staat op het Apeldoornse perron precies voor de deur om ons bij de eerste wankele schreden, bij de eerste wankele dag, in Gelderland behulpzaam te zijn. Het is Tweede Kerstdag 8.47 uur. Hoe bestaat het?!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley