Naar vuurland

De zomertijd is ingevoerd. We hebben minder tijd. Toch pas tegen 9.30 uur op. Het team is nu niet alleen verkouden, maar ook moe. Heerlijk in het zonnetje ontbeten. Carl komt ons nog wat tips voor de tocht van vandaag brengen. Dan gaat het westwaarts. De Pyreneeën in. Olot is de centrale plaats vandaag. De hoofdstad van Garrotxa, de vulkanenregio. Zo op het oog welvarend. Aan een door rijen platanen afgepaalde laan naar het centrum is de parkeerplaats te vinden. We lopen richting de Església Sant Esteve. Het is een druk komen en gaan in de kerk. Een welkom kopje koffie vinden we in de zon aan de Passeig d’en Blay, een langgerekt marktplein, ook weer met veel platanen. Zullen we wachten tot de bladeren zich ontvouwen? Zo ver zal het vandaag wel niet komen, al komt er bij andere planten en struiken vandaag aardig wat los. We zoeken de Montsacopa vergeefs op de kaart. Niet voor ons weggelegd. We vergeten op de plaatselijke plattegronden te kijken. . . Deze vulkaan blijkt later in het centrum van de stad te liggen.
Dan rijden we naar Castellfollit de la Roca. Aan de andere zijde van dit aardige dorp kun je het befaamde plaatje goed zien. Op loodrecht basalt van zo’n 60 meter hoogte staat een kilometer lang de dichte huizenrij letterlijk op de rand van de afgrond. De achtergevels lijken deel uit te maken van de steilte. Het ziet er vervaarlijk uit. Even terugrijden in westelijke richting ligt Sant Joan les Fonts. Centraal voor een aantal wandelingen langs lavastromen en bronnen. Wij nemen een kijkje bij het eenvoudige Monasterium (gesloten, maar een aardige picknick plek) en “het middeleeuwse kasteel” dat voornamelijk de aandacht trekt door de functie van de watermolen, oudtijds goed voor de fabricage van bloem.
Het is tijd richting Santa Pau te trekken. En ja, in het hart van dit oude stadje vinden we eethuisjes. We verkiezen Cal Sastre. Een beetje duurder, blijkt. Getuigschriften, zoals Michelingidsvermeldingen en opname in het museum van de F.C. Barcelona. Een bedienende jongeman, gekleed in trainingbroek, doorbreekt het ietwat deftige. Foto’s van de herbergier in gezelschap van de groten van Catalunya maken duidelijk dat het een eer is hier aan te schuiven. Wij vinden het ook een eer het te kunnen betalen. Overigens er is niks mis met het eten. Die opkikker hadden we wel nodig. We dwalen wat rond langs de fraaie uitzichtpunten van de citadel. De toren is een monument sedert lang. Evenzo al lang dichtgespijkerd. De hele dag al landerig, overwegen we welke van de heerlijke wandelingen in de buurt te kiezen. Het wordt een tochtje richting Volcà del Croscat. Missen echter de energie om de top te bereiken. Maar enige beweging blijft goed voor ons lamlendigen. Wellicht hadden we beter gedaan de Volcà de Santa Margarida te verkiezen, aan de overkant. 90 meter minder hoog en gelegen in een mooi park, Fageda d’en Jordà. De Seat leidt ons af van de vulkanen en voert ons vastberaden huiswaarts.
We benutten nog wat avonduren in gezelschap van Carl, Mireya en haar zuster. Bespreken met hen het feit dat heel Nederland dicht bij de Duitse grens ligt en blikken vooruit naar het door Beer te organiseren klootschieten in juni. Het blijkt ons dat onze gesprekspartners niet meer van deze traditionele sport weten dan wij.