Fraai Fraïsse

De stralende dag begint met laat opstaan en een gezamenlijk ontbijt. De krant brengt nieuws over de verdiensten van sommige soorten groene thee. Mensen met een IQ van 60 kunnen daardoor 65 gaan halen. Ook degenen die kampen met geheugenstoornis kunnen er baat bij hebben, aldus een zegsman uit Montpellier. Dit doet ons veel genoegen. De afspraak is hedenmiddag voor een voettocht verder het Parc Naturel Regional du Haut Languedoc in te dringen. Eerst echter bespreken we de flora in de tuin en hetgeen morgen gedaan kan worden aan het verwijderen van minder gewenste groeisels. Veel staat in knop en ook de wijnstokken vertonen het eerste groen. Ik verheug mij op een dag in bloesem en groen.
Na de middag rijdt de Peugeot ons richting Olargues. Even verderop neemt de route D14 ons mee de Monts d’Espinouse in. Op de Col de Fontfroide parkeren we. Chrisels herkent het punt . Van hier redden wij ooit het G.R.-bordje richting Fraïsse-sur-Agout, dat momenteel zijn indicatie in onze tuin te Ugchelen geeft. Dat zal zo’n 8 jaar geleden zijn geweest. Toen ging de wandeling oostwaarts, nu, met Rob en Marjan, in tegengestelde richting. We lopen het sterk verbrede bospad op en volgen het spoor van een tiental recent geplaatste windmolens. Ieder kan zich voorstellen dat natuurvrienden de door de bouw aangerichte ravage niet onbesproken hebben gelaten. Bij de treurigheid van veel kapotte bomen (kap, omwaaien, tordering) zijn er ook aangename verrassingen: een slangetje hier, narcissen daar en op vele plekken ontspruitende cyclamen trekken onze aandacht. Ook wat mierenhopen. Bij een ervan is kennelijk zojuist een demonstratie georganiseerd: voor de grote hoop ziet het echt zwart van deze insecten. Ons spoor blijkt echter niet tot het gewenste doel te leiden: de top van de Sauses, op ruim 1100 meter. Om op koers te komen banen we ons een weg door de jungle en weten een bergbeekje over te trekken. Zo bereiken we de rotspartij op de Sauses, een kopje in de Monts du Somail, vanwaar met enige oogversterking het huis aan de route de Mons goed is te zien.
Teruggekeerd bij de auto besluiten we Fraïsse-s/Agout nog te bezoeken. Een aardig plaatsje, met een heus Bureau de Tourisme en enige horeca. Men benut de stroomversnelling in de rivier voor energieopwekking. Langs de noordelijke oever loopt een pad, dat voor een gedeelte is afgezet voor vissers. Ten minste één restaurant profiteert ervan, en ook van ons. We wagen ons rond een tafeltje aan de kant van het water om daar een verfrissing te nuttigen. We vermaken ons met de bedrijvigheid van eenden en andere vogels. Het klimaatverschil aan deze “atlantische” kant van de Espinouse doet zich evenwel gevoelen: aanmerkelijk frisser, wat tochtig in de schaduw en af en toe een druppel neerslag vragen om warmere kledij. Dat ons voertuig de natuurlijke mediterrane warmte beter heeft weten vast te houden is een van de aangename factoren van het geslaagde uitstapje.