Gaudiamus igitur (bis, bis . . .)

Na de bustochten vinden we in het aanpalende Ribera een menigte winkeltjes waarin betaalbare leeftocht te verkrijgen is. Dat levert een goede doch voedzame maaltijd op. En nieuwe energie voor een avondlijke uitvlucht. We vinden die bij de hand. Op een steenworp afstand: het Paleis van de Catalaanse Muziek. Vanavond speelt Grigorij Sokolev op de piano werken van Rameau, Mozart en Brahms. Er zijn nog een paar kaartjes te verkrijgen en Chrisels stappen een nieuw product van Gaudi binnen. Het paleis viert dit jaar het honderd jarig bestaan. De spiegeltjes en kraaltjes van de grote bouwmeester zijn overdadig aanwezig. De eerste indruk is dat Gaudi met zijn spectaculaire ornamenten wat weinig ruimte voor de muziek overlaat. Er zijn rudimenten van een vestiaire te zien, maar het publiek neemt en masse de overjassen en mantels mee de zaal in. Wij vinden onze plaatsen op de tweede ring van de tweede etage. Dat geeft wat afstand tot de pianist. Toch een goede plek, even links van het midden. De fidgety fingers van Sokolev zijn goed te volgen. Heel wat beter dan voor hen die tegen de klep van de vleugel aan moeten kijken. Op de zijbalkons, constateren we in de pauze, is zelfs ieder zicht op het centrale deel van het podium onmogelijk. Tenzij men gaat staan. En daartoe besluit een deel van het publiek. Grappig trouwens het concertpodium zo te zien. Het lijkt meer op een speciaal voor het Theater van de Lach ingericht toneel. Met centraal twee van elkaar afgewende klapdeuren, waaruit ieder moment schaars geklede actrices tevoorschijn kunnen huppelen om hun aandeel in het spel der vergissingen op te eisen. Maar deze woorden doen tekort aan de vindingrijkheid van de bouwmeester, die scheefhangende lampen en enerzijds steigerende paarden, anderzijds breed vertakte bomen aan het plafond wist te bevestigen. Na de pauze brengt Sokolevs vleugel de zanglijster in Brahms tot leven. Zeer ten pleziere van het publiek, ook onze buurvrouw – een allochtone docente Engels aan één van de 12 universiteiten, toont zich laaiend enthousiast. De pianist neemt op hoogst eigen, incongruente wijze de open doekjes in ontvangst. Soms komt hij opdraven om zijn erkentelijkheid voor het applaus te betuigen, soms blijft hij achter de schermen . . . Het gedrukte speelplan voorziet in drie intermezzi tot slot van het recital. Dat bevreemdt wat. Na 7 (zegge: zeven) toegiften zien Chrisels de zin van de programmering beter. Om 23.30 uur kijken we weer naar buiten. Het miezert wat, voor het eerst vandaag.