In Excelsis

Het is droog vandaag. Althans volgens de weervoorspellers. Wie buiten loopt wordt echter zeiknat. Eén op de drie voorbijgangers verkoopt parapluies. Chrisels neemt de metro om droog te blijven. Vanochtend naar de Sagrada Família. Het magistrale bouwwerk van Gaudí en de zijnen. Nog zeker tot 2030 in aanbouw, maar al in 2010 door de Paus tot Basiliek gewijd. Het kost geen moeite om dit toeristieke gebedshuis pompeus en over de top te noemen. Maar daarmee zouden wij ons ontzag voor wat hier is en wordt neergezet toch beslist tekort doen. De verschillende aspecten van dit bouwwerk laten zich niet beschrijven in één bestek. Geen poging daartoe dus. Wèl een uitroep van verbijsterde bewondering voor de lichtarchitectuur in het gebouw. Ongekend! Wederom, het bouwsel zou toch vooral het doel ervan moeten dienen. Maar hier lijkt eenvoud, die de essentie van religie mag worden genoemd, geheel overwoekerd door de samengestelde persoonlijke expressiviteit van de scheppers met een kleine “s”. Zij maken hier Kunst met een grote “K”.
En nog wat. De medemens blijkt nooit meer alleen. Hij/zij laat zich permanent ter zijde staan en eigenlijk dikwijls zelfs leiden door het electronisch gereedschap. Dit vervangt o.a. de ogen en zeker ook een deel van de hersens. Een spektakel op zich. Zinloos te proberen niet in de weg te lopen bij de fotograferende medemens. Daarvoor zou nog het beste zijn een diep gat te graven en er nooit meer uit te komen. Als, bij voorbeeld, in schouwburg of concertzaal het licht dooft, ten teken dat de voorstelling gaat beginnen, blijft het overal om je heen neurotisch doorflikkeren. Ook dat maakt onze huidige levensvorm absurdistisch. Chrisels gaat met de tijd mee, wij gaan er aan wennen!
Voor nu trekken we ons echter even terug, bescheiden en overdonderd.
Als we buiten staan gebruiken sommigen hun parapluie als parasol.