Mount Cook

Harald heeft ervoor gewaarschuwd: tijdig aan de buis, want niemand in NZ mag the All Blacks tegen Wales (rugby) missen. Dit speelt zich af in een vreemd deel van de wereld, want vanaf 06.00 uur. Beleefdheid en eerbied voor het land gebieden te kijken. Chrisels' t.v. vertoont het spektakel niet. De ene helft gaat daaronder, doorslapend, niet gebukt, de andere moet het doen met voetbal (Arsenal - Man Utd 1 - 2). Nog nooit een elftal dat zo veel beter speelt en gevaarlijker is, zien verliezen. Nu dan toch. De heer Van Gaal gaat zeker zeggen nog verbeterpunten te zien.
Als Chrisels compleet wakker is, gaat de tocht naar Mt Cook. Laat ons niet vergeten te vermelden: in prachtig zonnig, helder weer. De 60 km, merendeels langs het Lake Pukaki, zijn al fraai. slagroomwolken vormen zich boven het gebergte. het lijken perfecte rooksignalen. Ooit zullen we weten of de foto's ervan bewaard zijn gebleven.
Aan het eindpunt niks geen golfplaten meer, maar stevige, fraai geoutilleerde gebouwen (informatiecentrum/museum; Sir Edmund Hillary Instituut, hotel), die de hoogste berg van NZ verdiende eer bewijzen.
Chrisels stapt op het Kea-point pad, dat een prettige wandeling biedt door bossages en over wedlands naar een punt waar verschillende rotsformaties om onze aandacht wedijveren. Imponerend. We hebben het zeer naar onze zin. De gedachte, dat de gletchers ook hier duchtig krimpen laat ons overigens niet los. Geen Kea te zien overigens. Dat alleen niet.
Teruggekomen willen we wel eens naar de bioscoop, die ons verleidt met de aankondiging van 3D spektakel. Helaas echter zou dat te lang wachten betekenen. Dan op ons gemak terug naar de thuisbasis. Af en toe nog uitstappen op van het prachtige meer te genieten, en van de bergen en de zon. Daarvan - en van de nog voortwoekerende verkoudheid - toch wel vermoeid geraakt, keren we op de thuisbasis terug. Daar is het dagelijkse gevecht met de beperkte Wifi-Mb faciliteit al weer snel verloren, zodat ook dit verslag pas met grote vertraging het luchtruim zal kiezen.