Retireren

woensdag 141203 Het slapen valt ons niet zwaar. Geholpen door het rustige geronk van de rechter buurman behoeven de schapen niet geteld te worden. Op het moment, dat naar de lokale tijdrekening Rob's verjaardag aanbreekt, zijn wij ons al van niets bewust.
Als we verkwikt aan het ontbijt zitten, ontwikkelt zich spontaan het plan voor een wandeling naar de Franz Josef gletscher. Weliswaar worden regenbuien voorspeld, maar zulke dingen zijn Chrisels al eerder op de mouw gespeld. Slim als we zijn, rijden we de GV naar het parkeerterrein ter plaatse. De wandeling naar de windmolens zal vandaar heen en terug zo'n 1,5 uur nemen, staat er op de bordjes. Omdat de glacier zich snel aan het terugtrekken is, mag het ook wat langer worden. We nemen de tijd en - voor ons doen veel foto's. We zijn niet de enigen, maar schreeuwend druk is het nog niet. Opvalt dat de meeste wandelaars als vanzelf rechts lopen, terwijl de verkeersregels toch anders zouden doen verwachten. Verder dan een kijkje bij de morene mogen we trouwens niet gaan. Dat is, mede door de door de krimp van het ijs, het terrein voor de gidsen.
Er wordt duidelijk verder gewerkt aan verlenging van het pad. Een shovel, ander Ybo-achtig werktuig, maar ook de originele man met woeste, rossige baard en schep zijn stevig in de weer. Aan het vele fijne donkergrijze rotszand is te zien, dat het laatste gedeelte van het traject van recente datum is. Voor het overige laten we de beelden maar spreken. Onder andere het bewijs dat de eindmorene van nature een uitgelezen plek is voor zuigelingen. En dat alles bij aanhoudend droog weer en aangename temperatuur!

Okarito toe
Eerste tinteling en aanvechting om eens plezierig aan het krabben te gaan wijzen erop. Er zijn kennelijk toch nog zandvliegjes aan de Westkust. Hoe zien die onooglijke beestjes er eigenlijk uit? Voor de zekerheid houden we alles wat schichtig om ons heen vliegt maar voor dit Grote Gevaar.
Ha, regen! Eindelijk zullen we onze regenkleding op doorlaatbare plaatsen kunnen testen. Met het ijs nog in het achterhoofd willen we nu de zee wel eens zien. En daartoe spoedt de GV zich noordwaarts, naar Okarito. We rijden de weg helemaal af, tot aan het strand. Bij het uitstappen lijken we van harte welkom geheten door sandflies. Snel even een beschermend laagje op blote ledematen aangebracht en we wagen ons het strand op. De betere helft van Chrisels heeft trouwens weinig behoefte aan het anti-vliegenmiddel: de regenval moet toch wel voldoende zijn. En bovendien geldt: eerst zien en dan geloven. Zo zeker is het immers niet dat sandflies zich in Chrisels willen verdiepen.
En ziet! We worden maar telkens niet gestoken. Over de lagen zacht zwart zand en de stroken keien wandelen we langs de zee. Heel in de verte zien we - voor het eerst -twee scheepjes, die zich tamelijk snel uit de voeten maken. Opvalt, dat we geen schelpen te zien krijgen, behalve wat aan de rotsen verbonden tekens van weekdierilijk leven. Er liggen mooie gaaf-witte en groene steentjes, die rijp zijn voor het plakboek. Verder veel ravage van neergestorte rotsblokken en geboomte dat de zwaartekracht niet heeft kunnen weerstaan. Met ons gedurende het kleine uurtje Three Mile Pack Track vier mensen op het strand, waar trouwens de regen er de brui aan geeft. We willen het een en ander toch ook nog eens van boven bekijken. Terug in de bebouwde kom slaan we de Wedlands Walk in en belanden, toch eigenlijk onverwacht, op de keurige steigers die door het moerasgebieden zijn geslagen. Het rondje maken we niet af, maar slaan rechtsaf,voor de Okarito Trig Walk. De tijd vordert, zeker omdat we worden opgehouden door een nieuw optreden van o.a. de Fern Birds, die - als ze zich dan zo graag aan ons willen vertonen - best eens wat rustiger kunnen doen, zodat we ze fatsoenlijk zouden kunnen fotograferen. Net nog op tijd bereiken we ons verlangde hoogtepunt. Vandaar is er een doorkijkje door het regenwoud naar de zee. Dat doel is bereikt! We keren op onze schreden terug, deels strompelend door een schijnbaar zonder aanleiding onwillig geworden spier in een van onze vier benen. De dag is rijp voor een nieuwe kopieuze maaltijd in de wat troosteloze eetkeuken van dit Top 10 Holiday Park.
En dan eens zien of we hier en daar nog wat fotootjes bij de schrijfsels kunnen plaatsen.