De groeten

donderdag 141211
Het afscheid van J&J wordt vanochtend een herhaald genoegen. Het beoefenen van de hongy, hoe dan ook een opmerkelijke manier van begroeten die op het voetbalveld doorgaans met een rode kaart wordt beloond, was een hilarische en gepaste afsluiting van ons contact. Zij, op weg naar het Zuidereiland om vandaar nog drie weken op de Fidji eilanden af te kicken van hun 7maandse wereldreis. Wij, om uiteindelijk het doel van onze reis te kunnen bereiken: Harald en Conny, PlentyFlora en misschien een snufje Dennis en Marieke, maar dan toch ook zeker naamgenoot Kyler Esendam.
Een vreemde omgeving, rijden in een automaat, geen gratis parkeren, links rijden en een TomTom, die nog niet altijd doet, wat wij willen. Dat alles ware nog tot daar aan toe, als de harmonie binnen het team een vanzelfsprekend gegeven zou zijn. Echter, de kracht ervan ligt nu eenmaal van nature juist niet in harmonie. Zo is het rijden met behulp van een co-piloot geen gegarandeerd genoegen. Toch bereikt Chrisels de plaatselijke vestiging van About New Zealand vlekkeloos en ongeschonden. Sterker nog, de firma betaalt ons prompt en correct terug wat in Twizel is voorgeschoten. Over deze verhuurder dus geen klachten. Dat verzacht het verdict betreffende toeren in Wellington echter niet. Naar het woord van Els: we hebben het in Wellington wel gezien. En dat zegt nogal wat als we alle statie van de hoofdstad van het land, het Fine Arts Museum, de botanische tuin, de roetsjbaan, de Mt Victoria LookOut en nog zo enige hoogtepunten aan ons voorbij laten gaan. Chrisels gaat wel beloond worden voor deze keuze. Dat wordt duidelijk als we naar Upper Hutt rijden om daar een wandeling uit te zoeken. Het worden er ruim drieeneenhalf! De mooiste van de dag is de Swingbridge Track, vooral omdat daar het regenwoud zich toont in al haar woestheid, waarin de verbeten strijd van de planten in hun zucht naar licht en zon onmiskenbaar in beeld komt. Tussendoor maken we nog een uitstapje naar de in de onderwereld stromende rivier. Dat voelt als een tochtje, dat je een zeventigjarige niet gauw zult aanraden. Maar Chrisels is nog niet zo ver, dus onze handen en voeten brengen ons er vlekkeloos weer bovenop. De volgende attractie van dit Kaitoke Regional Park is de Pakuratahi River Walk en we besluiten met een rondje Rivendell. Hier worden groepjes om de tuin geleid langs de plaatsen waar ooit de coulissen van de eerste Tolkienfilm stonden. Men kan zich daar in deze omgeving ongezien wel een voorstelling van maken, maar ach, het vermag ons niet te bekoren.
We trekken ons terug op Upper Hut, wandelen door de winkelstraten en slaan levensmiddelen in. De dag loopt op zijn einde, de energie raakt op.
Thuisgekomen blijken Lucie en Sebastian de hoeveelheid medebewoners op peil te gaan houden. Zij zijn zes maanden in NZ, na het afsluiten van hun middelbare school in Oranienburg. Verdienen en passant de kost. Lucie loopt inmiddels met stokken, maar zal die wel weer te boven komen, zo te zien. We beramen onze plannen voor morgen. De grote trekken hiervan zijn duidelijk: morgen te beslissen over wanneer, waar, hoe en waarom.