Pregnant Placentas

zaterdag 1411213
De weersverwachting, zwaar bewolkt met af en/of toe een bui, en voor morgen motregen en/of regen, doet ons besluiten zo snel mogelijk aan het langste wandeltraject te beginnen. Het is onderdeel van de oude weg genaamd Ohakune Old Coach Road, die een 15 kilometer lang hiaat in de spoorlijn tussen Wellington en Auckland overbrugde. We worden ingehaald door een wat oudere mountainbiker, die het bergop al snel laat afweten. Hij stapt af en gaat lopend verder. Als Chrisels hem weer inloopt, gaan we een tijdje samen op. Hij vertelt voor het eerst sinds 50 jaar een andere terreinfiets te hebben aangeschaft. Maar dit traject is zijns inziens voor fietsen niet geschikt. Wel naar beneden, dat ziet hij al voor zich. De grote klaverbloem, die onze aandacht trekt, zou hij als import, als niet-Nieuw Zeelands, het liefst radicaal willen verwijderen. Maar hij is het er ook wel mee eens dat dan tegelijk ook alle pakeha's kunnen gaan. Dat gezegd zijnde hijst hij zich weer in het zadel voor een nieuwe poging op een gemakkelijker deel van de route. Wel blijft het aanvankelijk een keiig traject. Een van de informatiepanelen langs de kant toont hoe je zo'n hobbelig pad kunt aanleggen. Het bevat tekst uit een oude kroniek, waarin beschreven hoe het toeging in de koets, getrokken door drie tweespannen paarden, met er achter nog twee tweespannen als reserve. 16 Passagiers probeerden zich tijdens de urenlange tocht te vermaken. Op dit gedeelte van het traject echter schreef een van hen: "Ik heb nu 433 keer bonken geteld en geef er verder de brui aan." Een harde tijd, dan liever gewoon wandelen, lijkt ons. Wij genieten in ieder geval van het wijdse uitzicht over het golvende land gedurende de eerste kilometer en daarna - op een geëffend pad - van het weer ondoordringbare regenwoud. Een ander informatiebord brengt voor ons de Te Waha-a-tai, de hemelse levensboom, naar het weten van de Maori's, met een centrale plaats daarin voor Tane Muhata (opperheer van het woud). Een foto hiervan is mogelijk nog gelukt, ondanks het gebrek aan energie dat ons mobieltje aan de dag legt. Het is mooi dat er nog wat van het woud over is, ondanks de bosbouwactiviteiten van de lieden uit de landen van de ondergaande zon. 'Bosbouw'? Of kennen we tegenwoordig misschien al het woord 'bosbraak'? Harald en Connie zullen ons wel weer verder informeren. Zij doen voortdurend goed werk op dat gebied. Zo zien wij al lang geen fernbirds meer, maar horen slechts fantails, die zich op het Noordereiland tot nu toe niet zo op de voorgrond dringen. Zo ook weten we, dat wat geen roos mag heten een Camellia genoemd dient te worden, in Europe natuurlijk ook bekend van die dame die naar de knoppen ging. Maar voort! We komen bij de oude tunnel. In de tunnel zit een bocht, zo, dat we bij de ingang geen licht van de andere kant zien. Hoewel het een korte gang moet zijn, heeft men hem toch afgesloten. Dat geeft ons de gelegenheid een kilometertje langer van de geluiden van het woud te genieten. Regen is daar niet bij en het ziet er naar uit droog te blijven. Dan zien we de spoorbruggen. Het dichtst bij de jongste, die zoals we merken in gebruik is, in elk geval voor goederenvervoer. Het is een breekbaar lijkend geval, op betrekkelijk smalle betonnen peilers, waarvan de langste een 50 meter hoog is. Bij deze brug zien we de oude mountainbiker terug. Hij heeft de moed opgegeven: nu zit zijn zadel los en het benodigde gereedschap bevindt zich nog op het parkeerterrein. De oorspronkelijke brug, The Old Hapuawhenua Bridge, heeft getopte eifeltorens als staanders. Alle rail is er vanaf maar de bielzen liggen er nog op. We wandelen naar de overzijde. Halverwege worden we nader ingelicht over de naam van de rivier. Het zou zo maar kunnen zijn dat deze vol van placenta's moet zijn geweest, want er waren vroeger poelen in aangelegd, waarin zojuist ontstaand moederschap van ontspanning en enig uitstel van huiselijke inspanning mocht genieten. Hoe het dezer dagen is? Geen idee, maar de picknick smaakt goed en een verscheidenheid aan vogels houdt ons goed bezig. De terugweg gaat als welhaast altijd sneller dan heen. En zo komt het dat we tegen half twee al weer terug zijn op het skihonk. Een korte inventarischeck wijst uit, dat we toch niet altijd alles vergeten.
Dat is bemoedigend en daarom rijdt de GV ons enige tijd later richting Tongariro National Park. Daar liggen voor ons diverse mogelijkheden in het verschiet, al wordt gewaarschuwd voor "Alpine condities". Na een ruime verkenningstocht, beperken we ons tot een bescheiden 4 kilometer Mangawhero Forest Walk. Vermoeiend natuurlijk wel. Het is winkelen langs de educatieve bordjes en dus een nieuwe aanslag op ons bevattingsvermogen. Maar er is zeker ook weer het een en ander te genieten in dit woud, waarin ongetwijfeld ook veel enge dingen kunnen gebeuren.