Code Rood

vrijdag 141219
Ja! Voor de vierde achtereenvolgende nacht uitstekend geslapen! Connie moet beslist in Holland ook eens een theetje komen zetten! Maar toch, het besluit staat vast. We kunnen het bestaan van onze gastgevers beslist niet langer zo ontwrichtend. Maar ja, ik mag wel zegen "Oei". Het afscheid valt zwaar! Een bericht achterlaten in het gastenboek rolt uiteraard gemakkelijk uits de pen. Een gelukwens voor Ky, ach, ons hart loopt over. Maar hoe ontwrichtend voelt het toch Harold en Connie nu te moeten achterlaten, waar we ons zo intens bij hen thuis hebben gevoeld. Het onafwendbare wordt wat opgerekt met het nemen van foto's, en al te graag verwijlen we nog even bij de molen (origineel Klarenbeeks handwerk, fraai onderhouden door de tijdig aanwezige neef Paul) en de machinerie, die profijt en extra profijt van natuurlijke hulpbronnen ten dienste van PF oplevert. Ook schaffen we ons graag nog gerbera's aan voor onze komende gastvrouw, liefderijk geschikt en opgesierd door Connie en aangevuld met een stengel wolfsmelk, eigenhandig door Harald uit eigen kweek gescoord. De voortekenen voor een goed verblijf in Coromandel zijn geschikt!
En dan, om 12.00 uur, zijn we toch en route. Het is een zonnige en soms werkelijk hete tocht. Maar veel bloemen, heel veel bloemen omranken onze tocht. Voor de boterham tussen de middag gaan we boodschappen doen. Direct maar even voor het avondmaal ingeslagen. De tijd is intussen door getikt en daarom besluiten we de aanbevolen lunch op Waihi Beach te laten schieten, het wordt eenvoudig een plekje langs de Hw. Ook de voorgenomen wandeling in de Karangahake Gorge tussen Waihi en Paeroa gaat aan de neus van de GV voorbij.
Voor de eerste echte stop benutten we Te Puru. De GV vindt een schaduwplekje, essentieel voor het behoud van de bloemen en sommige etenswaren. We maken een wandelingetje, niet de steilten op naar het schaduwrijke bos, maar naar het strand waar het heerlijk genieten is van de zee en wat wind op een beschaduwd bankje. Van hieraf hebben we natuurlijk ook een fraaiere kijk op het bos. We zien de bergwanden bedekt met bomen en heesters in alle tinten groen, waartussen de bloedrood bloesemende bomen voor een prachtig kleurenspel zorgen op het steile hellingen palet. We wandelen het strand af, terug naar de auto. De meeste woningen langs het strand staan er mooi en kleurig bij: bloemen, bloemen, bloemen. Acapanthus in wit en blauw, paradijsbloemen, hortensia's, geraniums en wat al niet. De bloeiende bomen blijken langs de route ook te zorgen voor een fraai rood fluwelen tapijt van afgevallen kroonblaadjes. Het is sprookjesachtig.
De weg kronkelt smal en vervaarlijk langs de afgrond op de rand van het gebergte, waar de golven van de zee soms tegen aan beuken. Als er bermen zijn tonen die hier en daar zwakten. Je kunt er maar beter niet op parkeren. Hier en daar een wash out, zodat het wel erg gemakkelijk wordt van de weg in zee te kukelen. Els geeft daar niet aan toe en houdt moedig stand. De medeweggebruikers hebben wat meer haast en wat roekeloosheid is hen niet vreemd. Dat geldt soms ook tegenliggers, die zo op het oog onverantwoord om de bochten gieren. Chrisels heeft het gevoel zich op een slap koord te hebben begeven. Langs de kust is weinig benzine te koop en onze voorraad raakt uitgepunt. Al met al valt een zekere opluchting niet te ontkennen als we in C. zijn beland en kunnen tanken. De TomTom zegt dat we nog slechts 1,2 km voor de boeg hebben.
Oxford Terrace blijkt gemakkelijk te vinden. James maakt zich uit de struiken los en heet ons plezierig welkom. Hij is doende de gevolgen van de storm van gisteren op te ruimen. En inderdaad, allerlei onbehoorlijk materiaal bevindt zich in de weg naar de voorlaatste parkeerplaats van de GV. Links en rechts zijn bomen gescheurd of gesneuveld. De studio die wij huurden, is onbeschadigd. Die blijkt op het eerste oog een lust voor het oog. Als later een paar ongemakken blijken, geraakt het team daardoor niet van de wijs: dit is een prima plek! We verschaffen ons een flesje bier bij een goeddeels uitverkochte levensmiddelen verkoper. Ontwrichten daar nog even een stelling om een ontsnapt brillenglas van Christiaan op te sporen en banjeren onverveerd terug naar ons nieuwe adres. Daar weten we een Wifi verbinding te leggen, en koken op hoog niveu. Niet voor iedereen is echter het actieve aantal muggen te pruimen. Bij gevolg legt het belangrijkste deel van het team zich maar eens vroeg te rusten. . .