Een nieuwe omgeving

In Gerona schijnt de zon op de Plaça de Espanya. De via internet voorbereide autohuur (bij Autoescape/National Atesa) komt vlotjes tot stand. Maar eerst is er koffie en we vergrijpen ons aan een van chocolade druipende croissant. De uitrit vanaf het parkeerterrein blijkt voor ons niet onmiddellijk weggelegd. Het kaartje, dat de sleutel tot onze nieuwe vrijheid moet zijn,wordt door de automaat lustig teruggespuwd. We nemen afscheid van onze vooraanstaande plaats. Onze opvolger stuit kennelijk op hetzelfde euvel. Maar Spanjaarden lossen dat wel op. Bijgevolg kan na enige tijd ons kaartje handmatig in ontvangst worden genomen. We rijden de weg der duizend stoplichten op. Linea recta, voor zo ver dat mogelijk is in deze geaccidenteerde streek, naar Bescano en verderop naar Vilanna. De door Myreya toegezonden routebeschrijving blijkt uitstekend van pas te komen. Even zien we het toch duidelijke bord Can Camps over het hoofd. Een buurtbewoner verhelpt dat snel. Aldus loopt Chrisels tegen de welkomstzoenen van Mireya aan. Hun woning zal ook de onze zijn. Het is een is een lustoord voor wie de stad maar eens even echt achter zich wil laten. Gelegen op de hellingen van de Gironese Pyreneeën, is het een en al rust en ruimte. Geen buren te zien. Wel twee Jacks Russel, jachthondjes, die het ongemeen gezellig vinden ons te zien. Vervolgens schudden we handen met de per ongeluk in Engeland geboren Ier Carl Kennedy, heer des huizes. Deze verdient een boterham aan het geven van Engels aan werknemers van een multinational, die niet ver af gevestigd is. Wij er weer vandoor, Girona in. Girona is niet een zeer grote stad, met een wel opmerkelijke inhoud. Als knooppunt sinds mensenheugenis, als provinciehoofdstad en als universiteitsstad. We weten met enige inspanning een parkeerplaats te vinden buiten de oostelijke stadsmuur. Een wandeling door de muralles naar de toeristeninformatie. Bepakt, bezakt en van gerichte aanbevelingen voorzien gaat de tocht verder door de levende maar ook historisch memorabele joodse buurt naar de kathedraal van Girona. De koptelefoonbegeleiding houdt ons 3 uur aan de praat. Er is dan ook wel het een en ander aan pracht en praal te zien. Hinderlijk is dat het de door luidspeakers galmende Gregoriaans het geluid dicht aan het oor nog al eens overstemd. De uitbundinge ornamenten van de altaarstukken en de tentoongestelde rijkdommen, waaronder ook prachtige manuscripten, overtreffen voor de leek de uniciteit van de breedte van het schip van de kathedraal. Maar alles bij een: beslist de moeite waard, ook al valt deze vorm van winkelen beslist zwaar. Dan lopen we in dit geval over en om de muur terug naar de auto. Girona mag er zijn.