Schoon genoeg

Singapore Airlines verscheept ons vlotjes tussen 19:45 uur en 10:30 uur, daarbij overigens nog 4 of 5 tijdzones passerend. Voor het vertrek wordt ons de plaatselijke krant van Christchurch in de schoot geworpen. Snel het nieuws over de aardbeving opzoeken, natuurlijk. Dat ontbreekt echter totaal. Wel breeduit over meerdere pagina's het nieuws dat een algemeen zeer gewaardeerde chef van het aardbevingszorg team in Christchurch op staande voet is ontslagen, omdat hij een medewerkster met "Honey" had aangesproken, terwijl zij een andere naam had.
Het is druk in het vliegtuig. Chrisels wordt stevig het gangpad in gedrukt door een Indische rotgenoot, die het aan zijn raampje breed neemt. Er zijn veel tekens van leven, ditmaal goed verzorgd door een Chineesachtige baby, die zijn moeder en anderen de hele nacht met hem laat dansen. Chrisels zit er niet ver vanaf, zodat we ons empathisch vermogen goed kunnen benutten.
Dit dank zij de omstandigheid dat we vrij voorin gezeteld zijn. Dit dus voortaan bij voorkeur vermijden!
Maar ieder nadeel heb zu voordeel: zo kan Chrisels al snel na de landing debarkeren, en belandt in de kopgroep voor de douane. Deze keer heeft men meer belangstelling voor ons. Allereerst natuurlijk is er onverwacht een langdurige opstopping ter verkrijging van vakantiegangersvisa. Het naar vermogen door ons ingevuld formulier biedt bij een volgende douanepost de mogelijkheid om er "shoes" op te schrijven. Dit betekent een eervol plekje in de volgende rij: onze wandelschoenen zullen aan een inspectie worden onderworpen. De dame die dat op zich neemt, vindt ze niet schoon genoeg en gaat ze soppen. Dat neemt wel enige tijd. Tijd benut door enige andere controleurs voor het aantreffen van een mandarijn in een van Chrisels' toilettassen. Nu de schoenpoetster er schoon genoeg van blijkt te hebben, zien die anderen hun kans schoon ons aan te spreken. Hen is gebleken dat - ongetwijfeld zonder boos opzet - Chrisels ten onrechte heeft aangekruist geen voedsel te importeren, en is hun vertrouwen in ons door ons strafbaar geweld aangedaan.
Boete: NZ$ 400. Herhaling van dergelijk onbetrouwbaar gedrag blijkt bedreigd te worden met hogere bedragen en/of meerdere jaren in het cachot. In dit soort gevallen wil Chrisels uiteraard direct betalen, maar dat is toch lastiger dan verwacht. De vriendelijke beambte kan niet zo overweg met het klaarstaande betaalapparaat. En zo komt het dat wij eerst mogen vertrekken nadat ons te verstaan is gegeven, dat we binnen 14 dagen maar op een andere wijze moeten zien te betalen. En zo komt het ook, dat onze gastheer Laurence, die zich had laten strikken om ons van het vliegveld op te halen, na anderhalf uur wachten maar naar huis is gegaan. Als wij na nog eens ruim een uur zijn imposante gestalte zoeken, is van hem al lang en breed niets meer te bekennen. Ieder nadeel heb zu voordeel: zo krijgen we alle tijd een Nieuwzeeuws SIMkaartje voor de telefoon op de kop te tikken. In dit geval voorbeeldig geleverd door Vodafone. En zo komt het contact met Laurence dan toch tot stand. Hij zegt overigens niet van plan te zijn nog eens naar de luchthaven te rijden en raadt ons aan een taxi te nemen. Die taxi wil daarop wel ingaan en rijdt ons voor minder dan de helft van Laurence' prijs naar ons gastvrije eerste onderkomen. In de loop van de middag maken we nog een prettig wandelingetje, bekroond met een warme prak in een van de talrijke fastfood-gelegenheden (benieuwd of er nog wat intiemere eethuisjes bestaan!) Dit alles blijkt wel de aanloop te vormen voor een heerlijke nachtrust.