Tot aan Takaka

zondag 141207
Om 5.50 AM is het uitzicht toch ook weer heel bijzonder. De zon komt op en verspreidt een prachtige licht-rode kleur over de vallei. Je zou je teamgenoot ervoor wakkerschudden om er van te kunnen genieten. Ook in NZ geldt natuurlijk: morgenrood, water in de sloot. Maar we zijn al meer weersvoorspellingen tegen gekomen. Rustig aan dus. Het parool van deze dag ook.
Uitslapen en dan eens nader kennismaken met onze gastheer en gastvrouw. Natuurlijk, veel weten we al van het internet, maar het is aangenaam met hen te verkeren. En ook te verkeren in de ruime leefruimte die er op gemaakt is grote gezelschappen te kunnen ontvangen en te laten genieten van het magnifieke uitzicht. Hugo was, voor zijn laatste betrekking in Nelson, in diplomatieke dienst en overal ter wereld, behalve in NL te vinden. Sue, die nu ook voor de tweede keer gehuwd is, heeft tenminste nog twee jaar in Leiden doorgebracht. Ze heeft in het Zwitserland in het Nederlands leren tellen, als begeleidster bij "bingo" roepende bejaarden. Tien jaar geleden zijn zij hun huidige optrekje gaan bouwen en zijn er kennelijk gelukkig in. Hugo maakt van de gelegenheid gebruik ons nog wat bij te spijkeren in de vaderlandse geschiedenis. Wisten wij, dat de Hollanders in 1642 twee schepelingen aan land hebben laten gaan? En dat die twee door de Maori's om zeep zijn geholpen? En dat de Golden Bay om die reden dan ook wel The Murderers Bay wordt genoemd? En dat Abel de stoffelijke resten heeft verzameld en nooit meer een voet op Nieuw Zeeuws land heeft gezet. En dat dat in NZ nog steeds niet goed begrepen wordt? En dat overigens tot op de dag van vandaag niet duidelijk is geworden waarom de Maori's meenden zo levensgevaarlijk te moeten zijn. We moesten er maar eens een kijkje gaan nemen.
Ze raden ons verder aan morgen aan te monsteren op een cruiser die langs de kust van het Abel Tasman National Park varen zal. Speciaal die welke vertrekken vanuit Kaiteriteri genieten de voorkeur. De bedoeling is namelijk de schipper ons te laten afzetten in Anchorage en dan - in ons geval - te laten oppikken in de Apple Tree Bay een kleine vier uur later. De grap is, dat, in het geval klanten niet tijdig komen opdagen, nu juist deze firma ze in het oerwoud gaat opzoeken! We zijn helemaal overtuigd en boeken ons afvaart in K ter plekke.
Een broodje eten aan het strand van K kan deze dag, want het weer is aangenaam. Kinderen varen en spelen in zee. Voor een zondag in december zal het nog betrekkelijk rustig zijn.
De GV ziet er gezond uit vandaag en laat zich graag op het gaspedaal trappen. Bijgevolg wenden we de steven naar The Golden Bay. Daarvoor moet eerst een bergkam gepasseerd worden. De kilometers kronkelen onder ons door. Een eerste stop maken we bij de Hawkes LooOut, waar 10 minuutjes lopen voldoende zijn om van een prachtig uitzicht over de Tasman Bay te genieten. Foto's kun je er van maken, dus dat doen we dan ook maar. We weten, dat ze de sensatie van het werkelijke beleven bij verre niet zullen kunnen evenaren. maar ach, we hebben die vernuftige apparaten nu eenmaal, dus het moet maar weer. Als je de berg op aan het bochten bent, vergis je je gemakkelijk in de afgelegde afstand. Die valt Chrisels ook behoorlijk tegen. Maar we zetten door, ons troostend met de gedachte dat onze kleinkinderen trots zullen zijn op de stalen spieren die Oma App deze weken zal blijken te hebben verworven. Na deze constateringen stoppen we nog even aan de andere kant van de berg. Cave's LookOut geeft zicht op de Golden Bay. Het zijn machtige perspectieven! De grotten zelf laten we links liggen, ook al twijfelen we niet aan de bezienswaardigheid. Er is hier zoveel kalk voor handen, dat het samenspel van stalagmieten en stalagtieten, of woorden van gelijke strekking, een lust voor het oog zal zijn. Door dus, al laten we ook de Harwood LookOut nog voor ons werken. Meer naar omlaag zien we drommen koeien samengedreven. Zo op het oog staan ze geduldig op hun beurt aan de melkmachinerie te wachten. Gaat dat voor zonsondergang nog allemaal gelukken? Takaka moet het einddoel zijn. Of toch Pohara, de badplaats met het brede strand, laten we zeggen het Sables d'Or van het Zuidereiland. We kiezen voor het laatste. Het is eb. Toch gaat de helft van het team op sjouw om pootje te baden. De rest zoekt wat schelpen om te offeren aan het onderkomen van de familie Judd. Op subtiele wijze heeft de familie namelijk blijk gegeven een zeker positief gevoel voor de vruchten der zee te hebben. Dan verenigt Chrisels zich weer in de GV en kronkelt zich terug naar Redwood Valley. De koeien bij Uruwhenua zijn nog niet alle gemolken. En op de berg? In de hitte van de stralende zon zijn er vandaag geen wash-outs bij gekomen naast de twee die eerder al voor enig oponthoud zorgden. De lucht is blauw, de zon schijnt warm, als we het landgoed Westdale Road 48 opdraaien.