Abel Dominator

maandag 141208
Als we vertrekken staan net de dames hockeyteams van Nederland en Nieuw Zeeland uitgelijnd bij het ten gehore brengen van de volksliederen. Er staat een derde plaats op het spel, maar ook de sfeer waarin het volgend contact met de gastheer zal plaatsgrijpen. Het zal duidelijk zijn: wij dreigen te vroeg om niet te zeggen veel te vroeg aan Kaiteriteri Strand te geraken. Zo vinden we tijd nog het Richard Wakefield monument te bezichtigen. Het volk brengt daarmee zijn dank in beeld voor het feit dat RW in december 1841 voor het eerst voet aan deze wal zette. Voorts herinnert het aan de boeren, die hem navolgden in mei daaraanvolgend. Zij besnoeiden de wouden en brachten het woeste land in cultuur. De molenstenen van de eerste molenaar zijn ook in het monument opgenomen. Wie dat allemaal goed tot zich laat doordringen, komt nog net op tijd bij de cruiser. Deze draagt de naam Abel Dominator. Aanvankelijk leek het een uitgesproken maandagochtend-witkoppen-damestochtje te worden. Nu voegen ook enige andere soortgenoten zich in het gezelschap.
Als de AD zich wat heeft losgemaakt van de kust wordt het vuur hoog op het water gezet. Voortvarend stampt de katamaran door en over de golven, die er in de tegenwind ook zin in hebben. We krijgen het onmiskenbare gevoel er eens echt uit te zijn! Af en toe nemen we een wat rustiger kijkje op bezienswaardigheden aan de kust. Zo weten we nu meer van de gaten in de rotsen en van deSplit Apple Rock. Zeehonden op Adèle Island treden ook voor ons op, daarbij inbegrepen de aandoenlijke puppies. Als de RD Torrent Bay in draait, worden we om 11.20 uur aan land gebracht in Anchorage. Wat te doen met de ruim bemeten tijd tot het om 17.05 voorziene oppikken aan het strand van de Apple Tree Bay? Het antwoord is uiteraard: wandelen. Gelukkig voegt het vierde been zich steeds beter in het gezelschap. En zo kan het gebeuren dat we een proefronde op het naastgelegen schiereilandje draaien, zodat we daar een eerste - verrassende - ontmoeting met een wild bosvarken mogen hebben en daarna een vroege picknick kunnen aanrichten op de Torrent Bay LookOut. Vervolgens zijn Chrisels te vinden op Pitt Head LookOut en dalen we weer af, terwijl de bellbird zijn heldere klanken overal om ons heen laat horen. Opeens, een kort ogenblik, zijn er zo maar drie tegelijk te zien, zittend in een kale boom. De onzichtbare vogeltjes zorgen niet voor veel oponthoud, want ze gaan er snel vandoor. We dalen verder af naar het strand van Te Pukatea Bay, vandaar aanvaarden we 7 kilometer naar het Beloofde Strand van Apple Bay. als we eenmaal de hoogste hoogte hebben bereikt, kronkelt een onwaarschijnlijk gemakkelijk pad met ons mee. De huidige droogte van de bosgrond valt ons sterk op. In die zin was - bijvoorbeeld - de wandeling bij Te Anau rijker en intrigerender. De Observation Creek, de Horopu Stream verdwijnen onder onze voeten en we denken bij Yellow Point LookOut - no added value - zo'n beetje het eind van de wandeling bereikt te hebben. Maar het duurt toch nog een tijdje voor Chrisels aan de Apple Tree Bay nog een uurtje denkt te kunnen luieren in het warme zand tussen het helmgras in de luwte van lage duintjes. Een paar Californische kwartels laat zich filmen als zij ongewoon vrijpostig dichtbij komen. Als we de opnames stoppen, vliegen ze, als op hun teentjes getrapt, snel weg. Plotseling doet Els een ontdekking: al om 16:45 uur blijkt Albert Dominantor zijn loopplank uit te leggen, 20 minuten eerder en aan de verre kant van het strand. De terugtocht wordt snel en comfortabel afgelegd. De zon schijnt weer tot genoegen en de golven lijken met ons mee te leven.
De avondmaaltijd genieten we ditmaal buitenshuis. We kunnen de Mapua Tavern als tussenstop aanbevelen.
Thuisgekomen aan de Westdale Road blijkt Nederland Nieuw Zeeland deze keer te hebben overwonnen en leggen we een preventief afscheidsbezoek aan de Judds af. Hun geïnspireerde aanbevelingen voor de dag van morgen zullen we ter harte nemen.