Horohoro Bluff

maandag 141215
We gaan er vandoor. Uitgezwaaid door de beheerster van Snowhaven en onder het toeziend oog van de wolkenloze stralend witte top van Tuharangi kiezen we voor de Oost-route. Dichtbij al beschrijft de Lonely Planet twee meertjes: Lake Dry en Lake Rotokuro. Die kunnen we natuurlijk niet link laten liggen. De weg er naar toe is deels onverhard met veel kuilen en keitjes. Aan het eind staat zelfs een camper en liggen 3 jonge dames in de zon. Verder is het gebied dat kennelijk weinig wordt opgezocht. Het draait hier vooral om het bovenste meer, Rotokuro. De Maori's beschouwen het als een gewijd meer. Gepast gedrag is geboden. We treffen op onze wandeling eromheen "dus" aan wat we eigenlijk nog niet zijn tegengekomen, afval: een leeg karton van etenswaren en een gebruikt filterkoffieplasticje. Speciaal natuurlijk vanwege het verbod op picknicken. Het meer krijgt zijn water van de vulkaan, door in zijn bodem opwellend water. Deze keer zijn geen ruisende bergbeekjes over te steken. Wel nogal wat omgevallen bomen, want het pad is dan wel aangelegd, maar wordt voor een groot gedeelte niet opengehouden voor het oerwoud dat zijn plaats weer wil innemen. Zo had Els zich NZ-wandelpaden voorgesteld, waden door de varens en klauterend over omgevallen bomen. We zien veel roodbruine libelleachtigen en hier duikt toch ook de fantail weer op. Bij het Dry lake, dat niet zo droog is als de naam aangeeft zijn goed onderhouden gazons met vijfhoekige banken, waarop de koffie prima smaakt. Terug bij de GV liggen de drie meisjes nog steeds in de zon. We gaan weer vaart maken en rijden naar een picknickplaats aan de Oostzijde van het Tongariro National Park, daar waar een door de laatste vulkaanuitbarstingen nog een aswoestijn zichtbaar is, waar voorzichtig weer wat gras en harde struiken de kop proberen op te steken. We zoekenrichting Turangi en Taupo een cafeetje aan het meer voor een sapje, wifi en het opladen van de TomTom. Het wordt uiteindelijk Jolly Good Fellows in Taupo, een goed geoutilleerd restaurant, maar zonder Wifi. Op weg terug nog maar eens even gauw de zwarte zwanen bij het meer gefotografeerd.
Als we voorbij Taupo voor "het laatste rechte eind" bij Upper Atiamuri de Hw 30 opdraaien richting de Horohoro Bluff, begint de brem aan alle kanten van de weg ons welkom toe te wuiven. Horo betekent aardverschuiving, maar we gaan er geestdriftig op af. De TomTom, die we toch eigenlijk niet nodig hadden, heeft al zijn energie verbruikt op 1 kilometer van onze bestemming. Harold en Connie zijn in de kas aan de gang en vonden het wel goed uitkomen dat we een dag te vroeg kwamen. Ze hadden op morgen gerekend en behoeven zich nu niet in te spannen met buitengewoon opruimwerk en zo. Zo komen we thuis. Het huis heeft vele gemakken, waaronder een ruim terras, een Welldadig gazon en het tweede potje bier van de vakantie. We maken kennis met Dennis, die het druk heeft met vakantiewerk bij Andy's Party Hire. Diensten verlenen voor andermans feestje. Dat is toch een van de beste bezigheden die je kunt hebben. Het plezier van bijpraten met Harald en Connie wordt verstoord door hun plan om ons mee uit eten te nemen in The Landing aan de oever van het Lake Tarawera. Een hele tocht, maar zonder succes: het etablissement blijkt vandaag gesloten. Dan naar het centrum van Rotorua. Op de hoek van wat ook wel Eatstreet genoemd wordt, strijken we neer in Nuvolari, een Italiaans eethuis van moderne snit, waar het niet alleen plezierig eten blijkt te zijn maar ook gezellig lang natafelen. Wij zijn in goede handen gevallen.