Sound
Door: chrisels
Blijf op de hoogte en volg Chrisels
28 November 2014 | Nieuw Zeeland, Te Anau
vrijdag 141128 Te Anau
Twijfel over de werking van de wekker? Om 7.15 komt aan alle onzekerheid een einde. De snoozer klinkt snoezig, maar we hebben er dan ook enige tijd naar uitgezien. De eerste foto van de dag mag weer ons uitzicht tonen, omdat dat bewijst dat voor Chrisels de zon altijd zal schijnen, ook op regenachtige dagen. Om 8.30 uur rolt een busje binnen. Geen indicatie van Eco-tours, maar toch voor ons bedoeld. En wij mogen mee, ook al kunnen we de opgevraagde voucher niet tonen. Nog enige adressen worden aangedaan. Bij de voorlaatste dienen 10 Chinees uitziende Singaporezen op te stappen, maar dat neemt wel een kwartiertje. Geen wonder dat op het laatste afhaaladres enig slecht humeur mag worden opgevrolijkt door onze chauffeur, Frank. Hij moet ooit zijn kaak en een stuk van z'n schedel verbrijzeld hebben, maar zijn ogen stralen leven en plezier uit. Dat klopt dus met zijn mededeling dat hij al 27 jaar (of zegt hij echt 37 jaar?) dit soort tochtjes doet. Dan zijn we met 20 passagiers en rijden we de 120 km naar Milford Sound. Je kunt je afvragen welke stijfkoppige visionair er in geslaagd is het bestrate traject te doen realiseren. We lezen in de krant, dat momenteel een heftige discussie gevoerd wordt over de vraag of een weg naar Queenstown geëffend dient te worden.
Onze tocht voert na Te Anau Downs langs de Eglinton River aan de andere kant van de Earl Mountains. We stoppen zo nu en dan. Eerst bij het bezoekerscentrum, waar we ons op de hoogte mogen stellen van de te verwachten flora en fauna. Zo mogen we ook het busje uit om de nu droge bedding te betreden van de enorme gletcher die hier ooit zijn weg vond. En zien de bergen aan de overzijde rimpelloos weerspiegeld in de Mirror Lakes, die te klein zijn om dat beeld te vertroebelen. Kijken naar de rotsformatie in de vorm van een amphitheater. Na de Mt Christina zien we het rode stoplicht bij de eenbaansweg door de Homer-tunnel. Deze lijkt van eenvoudige makelij. Een vluchtgelegenheid zul je er vermoedelijk tevergeefs in zoeken. In Milford Sound aangekomen is het - hoewel de vakanties nog niet begonnen zijn - een drukte van belang. Je vraagt je af hoe het zal uitpakken als, bij voorbeeld, het aantal voertuigen dat er een parkeerplaats moet zoeken verdubbelt. En hoe talrijk degenen zijn die zonder brandstof komen te staan. Maar wij belanden ongestoord in een heuse aankomst- en vertrekhal, ook voor uw luchtvaart. We laten ons niet veel gelegen liggen aan de door elkaar krioelende toeristen en de om klanten vragende faciliteiten. Op pier 5 wacht onze boot, niet zo klein als door Jucy Cruise/Eco tours voorgespiegeld, maar wie maalt daarom. We worden vaardig onderlangs loodsteile rotswanden geleid van de ene bezienswaardigheid naar de andere hoogtepunten, tot aan 1700 meter toe. De watervallen zijn niet zo machtig als na ruime regenval goed voorstelbaar is, maar toch zorgt een daarvan nog voor de enige vochtigheid van de dag op onze kleren. Christiaan doet nog een poging extra, door zijn koffiebeker om te stoten, maar nagenoeg op het zelfde moment, dat dit vocht op de tafel en aangeschoven kleding neerdaalt, staat een van de Singaporese heren al klaar met een paar stapeltjes papieren servetjes genoeg om alle leed te stelpen en welke nood dan ook te lenigen. Het voedsel, een in een deeg-enveloppe gevouwen prutje, is smakelijk en schijnen we al betaald te hebben. Het weer is weer best vandaag De zeehonden liggen voor ons klaar. Als ons wordt uitgelegd waarom Captain Cook dit fjord niet heeft bezeild, keren we terug. De Cascade Range, die tot leven komt tijdens zware regenval, biedt een doodse aanblik. Bij de haven staat Frank ons op te wachten. Hij zorgt nog voor een mooie stop bij een mooie kloof in een stukje regenwoud, daarbij een ruisende en bruisende bergstroom inbegrepen. Bij de Murray Creek geeft Frank ieder de gelegenheid het zuiverste natuurwater van het land te tanken, 99 % schoon zegt hij onheilspellend. Het is ook daar, dat Christiaans terugkeer naar de bus wordt geblokkeerd door een groepje goedgeluimde mannen en gesluierde vrouwen, die de beek en hem benutten om familiefoto's mee op te luisteren. Hij spreekt zijn dank daarvoor uit, hetgeen veel positieve reacties oplevert. Door zijn succes verblind kost het moeite hem in de bus terug te krijgen. Daar verzoekt Frank zijn passagiers als zij willen slapen, niet te hard te snurken. En inderdaad slaat op het laatste deel van de tour bij menigeen Morpheus toe.
Twijfel over de werking van de wekker? Om 7.15 komt aan alle onzekerheid een einde. De snoozer klinkt snoezig, maar we hebben er dan ook enige tijd naar uitgezien. De eerste foto van de dag mag weer ons uitzicht tonen, omdat dat bewijst dat voor Chrisels de zon altijd zal schijnen, ook op regenachtige dagen. Om 8.30 uur rolt een busje binnen. Geen indicatie van Eco-tours, maar toch voor ons bedoeld. En wij mogen mee, ook al kunnen we de opgevraagde voucher niet tonen. Nog enige adressen worden aangedaan. Bij de voorlaatste dienen 10 Chinees uitziende Singaporezen op te stappen, maar dat neemt wel een kwartiertje. Geen wonder dat op het laatste afhaaladres enig slecht humeur mag worden opgevrolijkt door onze chauffeur, Frank. Hij moet ooit zijn kaak en een stuk van z'n schedel verbrijzeld hebben, maar zijn ogen stralen leven en plezier uit. Dat klopt dus met zijn mededeling dat hij al 27 jaar (of zegt hij echt 37 jaar?) dit soort tochtjes doet. Dan zijn we met 20 passagiers en rijden we de 120 km naar Milford Sound. Je kunt je afvragen welke stijfkoppige visionair er in geslaagd is het bestrate traject te doen realiseren. We lezen in de krant, dat momenteel een heftige discussie gevoerd wordt over de vraag of een weg naar Queenstown geëffend dient te worden.
Onze tocht voert na Te Anau Downs langs de Eglinton River aan de andere kant van de Earl Mountains. We stoppen zo nu en dan. Eerst bij het bezoekerscentrum, waar we ons op de hoogte mogen stellen van de te verwachten flora en fauna. Zo mogen we ook het busje uit om de nu droge bedding te betreden van de enorme gletcher die hier ooit zijn weg vond. En zien de bergen aan de overzijde rimpelloos weerspiegeld in de Mirror Lakes, die te klein zijn om dat beeld te vertroebelen. Kijken naar de rotsformatie in de vorm van een amphitheater. Na de Mt Christina zien we het rode stoplicht bij de eenbaansweg door de Homer-tunnel. Deze lijkt van eenvoudige makelij. Een vluchtgelegenheid zul je er vermoedelijk tevergeefs in zoeken. In Milford Sound aangekomen is het - hoewel de vakanties nog niet begonnen zijn - een drukte van belang. Je vraagt je af hoe het zal uitpakken als, bij voorbeeld, het aantal voertuigen dat er een parkeerplaats moet zoeken verdubbelt. En hoe talrijk degenen zijn die zonder brandstof komen te staan. Maar wij belanden ongestoord in een heuse aankomst- en vertrekhal, ook voor uw luchtvaart. We laten ons niet veel gelegen liggen aan de door elkaar krioelende toeristen en de om klanten vragende faciliteiten. Op pier 5 wacht onze boot, niet zo klein als door Jucy Cruise/Eco tours voorgespiegeld, maar wie maalt daarom. We worden vaardig onderlangs loodsteile rotswanden geleid van de ene bezienswaardigheid naar de andere hoogtepunten, tot aan 1700 meter toe. De watervallen zijn niet zo machtig als na ruime regenval goed voorstelbaar is, maar toch zorgt een daarvan nog voor de enige vochtigheid van de dag op onze kleren. Christiaan doet nog een poging extra, door zijn koffiebeker om te stoten, maar nagenoeg op het zelfde moment, dat dit vocht op de tafel en aangeschoven kleding neerdaalt, staat een van de Singaporese heren al klaar met een paar stapeltjes papieren servetjes genoeg om alle leed te stelpen en welke nood dan ook te lenigen. Het voedsel, een in een deeg-enveloppe gevouwen prutje, is smakelijk en schijnen we al betaald te hebben. Het weer is weer best vandaag De zeehonden liggen voor ons klaar. Als ons wordt uitgelegd waarom Captain Cook dit fjord niet heeft bezeild, keren we terug. De Cascade Range, die tot leven komt tijdens zware regenval, biedt een doodse aanblik. Bij de haven staat Frank ons op te wachten. Hij zorgt nog voor een mooie stop bij een mooie kloof in een stukje regenwoud, daarbij een ruisende en bruisende bergstroom inbegrepen. Bij de Murray Creek geeft Frank ieder de gelegenheid het zuiverste natuurwater van het land te tanken, 99 % schoon zegt hij onheilspellend. Het is ook daar, dat Christiaans terugkeer naar de bus wordt geblokkeerd door een groepje goedgeluimde mannen en gesluierde vrouwen, die de beek en hem benutten om familiefoto's mee op te luisteren. Hij spreekt zijn dank daarvoor uit, hetgeen veel positieve reacties oplevert. Door zijn succes verblind kost het moeite hem in de bus terug te krijgen. Daar verzoekt Frank zijn passagiers als zij willen slapen, niet te hard te snurken. En inderdaad slaat op het laatste deel van de tour bij menigeen Morpheus toe.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
