Happy Hour
Blijf op de hoogte en volg Chrisels
29 November 2014 | Nieuw Zeeland, Wanaka
zaterdag 141129
De dag heeft een regenboogstart. We verlaten Te Anau opgewekt om 8.40 uur bij kilometerstand 228288. Goede dagen gehad op ons meest zuidelijke bivak, maar wellicht zit er nu beter weer in het vat en - kan het zijn - betere wifi-omstandigheden. Het dagboekritme stokt onvermijdelijk. . .
Onder weg regen en het is niet gemakkelijk een plekje voor de koffie te vinden. Het beste tot nu blijkt ingenomen te worden door een wielerwedstrijd en daarnaar waren we natuurlijk niet op weg. Een stuk verder wordt het droog en komt zelfs de zon alweer door.
We zijn te vinden bij de Fairlight Railway Terminus. Hier blijkt maar eens dat NZ soms moeizaam op zoek is naar het creëren van historische plaatsen. Het stationnetje is oorspronkelijk gebouwd rond 1920. in Otautau. Overgebracht naar hier is het geplaatst op de plek van The Ten Miles, een originele rustplaats voor de paarden van de tram in de 19e eeuw. Het staat er nu blijkbaar ter verturving. De mussen, spreeuwen en zwaluwen, die er een territoriumstrijd voeren om te kunnen nestelen op en onder het dak, vermaken ons een tijdje met succes. Fotootje maken, bakkie doen.
Onder het gras verborgen zien we een gedenksteen. Ook wij gedenken David William Tait, Engine driver, Kingston Flyer, Died Tragically. 13/4/70 to 5/8/98 Remembered Always.
Chrisels vervolgt de weg naar Queenstown. Voor Frankton zien we nog wat kunstig deltavliegen. De vliegeraars lijken zich met ware doodsverachting en maximale snelheid op moeder Aarde te willen storten, maar om onduidelijke reden zien we ze even later ongebroken weglopen. Wat is dit nu toch voor een bezigheid?
In Queenstown beland weet Els met de grootst mogelijke zorgvuldigheid een optimale parkeerplaats te vinden. We lopen een rondje Queens Park op het groene schiereiland voor de haven. Hier komen we er achter wat een frisbee-parcours is. Als we het bos ontstijgen zijn er her en der de gedenkstenen. We zien de toegewijde aandacht voor captain Scott en zijn mannen, doodgevroren aan de Zuidpool voor de eer van het vaderland. Ook andere grote NieuwZeeuwen worden in dankbare herinnering gebracht, niet in de laatste plaats de legendarische Maori-vrouw, die ooit als eerste het Lake Wakatipu over is gezwommen. Minder spartaans gaat het toe op de tennisbaan, waar twee jonge vrouwen ontegenzeggelijk hard en nauwkeurig tegen de bal slaan, maar de wind meestal winnaar is. En dan natuurlijk even blijven haken bij de dames die, naar het lijkt, in drie teams bowls spelen. Een prachtig sportveld is hun deel, dat is zeker. Maar de tijd raakt op, we moeten verder. Bijvoorbeeld naar de eendenkuikens kijken, in al hun parmantigheid en de zon die hun toelacht. Bij de uitgang is het koffietentje, waar we op de rand van de zomer worden verrast door een echte snorrende kachel. Daarna zien we wat verderop een parkeerwacht met hoog paardenstaartgehalte haar werk doen. Dat doet zij zo te zien snel en efficiënt. Daarom kost het nog wel enige moeite haar in te halen om te vertellen dat wij, om de hoek, beslist wel een kaartje voor de GV hebben gekocht. Ze heeft aan een half woord naar het schijnt voldoende en verwijdert het kenteken van de GV voor nu uit de annalen van de Koninginnestad. We lopen nog wat door de winkelstraten en rond het marktje aan de Beach Street. Er staat een door veel electronica ondersteunde popzanger zijn werk te doen. Een nors uitziende man komt uit de omstanders naar voren en legt met enige nadruk een bankbiljet in de vergaarbak van de zanger. Kennelijk ter aanmoediging van de anderen. Het mag niet baten.
Els wil wel eens even naar het bungy jumpen kijken. Dat kan langs de Hw 6 richting Cromwell tussen Arrow Junction en Gibbston. Daar bij de Kawarena Suspension Bridge, ook een historic reserve. Op het parkeerterrein wordt onze aandacht getrokken door een groepje mannen met in het midden een in lendendoek ontklede persoon, die kordaat met een rug vol rode bulten naar de brug loopt. Waarschijnlijk heeft hij wat kennis gemaakt met de zandvliegjes, voelt de rug branden en wil nu de beestjes te snel af zijn door van de brug te springen. We zien het gebeuren. Te laat om het goed te filmen overigens. Maar hoe het werkt is duidelijk. Je springt naar beneden, gaat kopje onder in snelstromende Kawarau River, veert een paar keer heen en weer en blijft net zo lang met je hoofd naar beneden bungelen, totdat werknemers, die zich aan de oever in de rubberboot liggen te ontspannen, je uit de lucht komen vissen met behulp van een lange stok. Daarna is het wachten op de volgende kandidaat. Het blijkt een dame te zijn, die zich boven kennelijk uitvoerig laat geruststellen en aanmoedigen. Ze trekt veel bekijks, niet in de laatste plaats van onze iPad, die de aankomende sprong bij voorkeur in al haar fasen wil filmen. Menigmaal lijkt het te gaan gebeuren, maar na veel vijven en zessen besluit ze dan toch definitief het niet aan te durven. Vervolgens is het lange tijd stil op de brug. Maar dan komt ze weerom. En ja hoor, daar gaat ze, nagestaard door de iPad. Aha, ze heeft kennelijk een korter lijntje bedongen, want ze raakt bij lange na het water niet. Dan kan het vieren beginnen en wordt ze uit haar onaangename positie verlost. Tijd om eens aan Wanaka te gaan denken. We kiezen voor de Crown Range Road, binnendoor over de bergen via Cardrona. Als we ons hebben ingeklaard in het motel aan de Manuka Crescent, besluiten we Wanaka-centrum eens op te zoeken. Een stevige wandeling, die we door TomTom chicanes verrijken met een ruime omweg. We doen onze boodschappen, verzamelen geld en vinden Silkworm, een adres voor het repareren van Chr.’s nieuwe broek. Tevreden strijken we neer op het terrasje aan de Ardmore Street aan de rand van Roys Bay in het Lake Wanaka. Het is wat winderig, maar zonnig èn, net op tijd, happy hour. We schuiven aan de tafel bij twee Brabantse, wij mogen wel zeggen Oisterwijkse, jongedames. Zij vertellen ons opgewekt tegelijk met ons in Christchurch te zijn aangekomen, een vergelijkbare route te hebben gevolgd, maar wel nagenoeg iedere dag verzadigd te zijn door beregening. Zo hebben zij Milford Sound in drie dagen lopend over de Milford Track bereikt, bij voorbeeld. Dat kwam goed uit, want zo kon hun camper eens wat drogen. Ziet, ze maken iedereen gelukkig: ons door de herinnering aan het voor ons voortdurend gunstige weer, zichzelf door zich nu in de zon op te warmen.
Als het tijd is voor de terugtocht grijpt Chrisels, door misinterpretatie van de plattegrond, weer de kans een fiks eind om te lopen. Zo leer je de omgeving snel kennen.
De dag heeft een regenboogstart. We verlaten Te Anau opgewekt om 8.40 uur bij kilometerstand 228288. Goede dagen gehad op ons meest zuidelijke bivak, maar wellicht zit er nu beter weer in het vat en - kan het zijn - betere wifi-omstandigheden. Het dagboekritme stokt onvermijdelijk. . .
Onder weg regen en het is niet gemakkelijk een plekje voor de koffie te vinden. Het beste tot nu blijkt ingenomen te worden door een wielerwedstrijd en daarnaar waren we natuurlijk niet op weg. Een stuk verder wordt het droog en komt zelfs de zon alweer door.
We zijn te vinden bij de Fairlight Railway Terminus. Hier blijkt maar eens dat NZ soms moeizaam op zoek is naar het creëren van historische plaatsen. Het stationnetje is oorspronkelijk gebouwd rond 1920. in Otautau. Overgebracht naar hier is het geplaatst op de plek van The Ten Miles, een originele rustplaats voor de paarden van de tram in de 19e eeuw. Het staat er nu blijkbaar ter verturving. De mussen, spreeuwen en zwaluwen, die er een territoriumstrijd voeren om te kunnen nestelen op en onder het dak, vermaken ons een tijdje met succes. Fotootje maken, bakkie doen.
Onder het gras verborgen zien we een gedenksteen. Ook wij gedenken David William Tait, Engine driver, Kingston Flyer, Died Tragically. 13/4/70 to 5/8/98 Remembered Always.
Chrisels vervolgt de weg naar Queenstown. Voor Frankton zien we nog wat kunstig deltavliegen. De vliegeraars lijken zich met ware doodsverachting en maximale snelheid op moeder Aarde te willen storten, maar om onduidelijke reden zien we ze even later ongebroken weglopen. Wat is dit nu toch voor een bezigheid?
In Queenstown beland weet Els met de grootst mogelijke zorgvuldigheid een optimale parkeerplaats te vinden. We lopen een rondje Queens Park op het groene schiereiland voor de haven. Hier komen we er achter wat een frisbee-parcours is. Als we het bos ontstijgen zijn er her en der de gedenkstenen. We zien de toegewijde aandacht voor captain Scott en zijn mannen, doodgevroren aan de Zuidpool voor de eer van het vaderland. Ook andere grote NieuwZeeuwen worden in dankbare herinnering gebracht, niet in de laatste plaats de legendarische Maori-vrouw, die ooit als eerste het Lake Wakatipu over is gezwommen. Minder spartaans gaat het toe op de tennisbaan, waar twee jonge vrouwen ontegenzeggelijk hard en nauwkeurig tegen de bal slaan, maar de wind meestal winnaar is. En dan natuurlijk even blijven haken bij de dames die, naar het lijkt, in drie teams bowls spelen. Een prachtig sportveld is hun deel, dat is zeker. Maar de tijd raakt op, we moeten verder. Bijvoorbeeld naar de eendenkuikens kijken, in al hun parmantigheid en de zon die hun toelacht. Bij de uitgang is het koffietentje, waar we op de rand van de zomer worden verrast door een echte snorrende kachel. Daarna zien we wat verderop een parkeerwacht met hoog paardenstaartgehalte haar werk doen. Dat doet zij zo te zien snel en efficiënt. Daarom kost het nog wel enige moeite haar in te halen om te vertellen dat wij, om de hoek, beslist wel een kaartje voor de GV hebben gekocht. Ze heeft aan een half woord naar het schijnt voldoende en verwijdert het kenteken van de GV voor nu uit de annalen van de Koninginnestad. We lopen nog wat door de winkelstraten en rond het marktje aan de Beach Street. Er staat een door veel electronica ondersteunde popzanger zijn werk te doen. Een nors uitziende man komt uit de omstanders naar voren en legt met enige nadruk een bankbiljet in de vergaarbak van de zanger. Kennelijk ter aanmoediging van de anderen. Het mag niet baten.
Els wil wel eens even naar het bungy jumpen kijken. Dat kan langs de Hw 6 richting Cromwell tussen Arrow Junction en Gibbston. Daar bij de Kawarena Suspension Bridge, ook een historic reserve. Op het parkeerterrein wordt onze aandacht getrokken door een groepje mannen met in het midden een in lendendoek ontklede persoon, die kordaat met een rug vol rode bulten naar de brug loopt. Waarschijnlijk heeft hij wat kennis gemaakt met de zandvliegjes, voelt de rug branden en wil nu de beestjes te snel af zijn door van de brug te springen. We zien het gebeuren. Te laat om het goed te filmen overigens. Maar hoe het werkt is duidelijk. Je springt naar beneden, gaat kopje onder in snelstromende Kawarau River, veert een paar keer heen en weer en blijft net zo lang met je hoofd naar beneden bungelen, totdat werknemers, die zich aan de oever in de rubberboot liggen te ontspannen, je uit de lucht komen vissen met behulp van een lange stok. Daarna is het wachten op de volgende kandidaat. Het blijkt een dame te zijn, die zich boven kennelijk uitvoerig laat geruststellen en aanmoedigen. Ze trekt veel bekijks, niet in de laatste plaats van onze iPad, die de aankomende sprong bij voorkeur in al haar fasen wil filmen. Menigmaal lijkt het te gaan gebeuren, maar na veel vijven en zessen besluit ze dan toch definitief het niet aan te durven. Vervolgens is het lange tijd stil op de brug. Maar dan komt ze weerom. En ja hoor, daar gaat ze, nagestaard door de iPad. Aha, ze heeft kennelijk een korter lijntje bedongen, want ze raakt bij lange na het water niet. Dan kan het vieren beginnen en wordt ze uit haar onaangename positie verlost. Tijd om eens aan Wanaka te gaan denken. We kiezen voor de Crown Range Road, binnendoor over de bergen via Cardrona. Als we ons hebben ingeklaard in het motel aan de Manuka Crescent, besluiten we Wanaka-centrum eens op te zoeken. Een stevige wandeling, die we door TomTom chicanes verrijken met een ruime omweg. We doen onze boodschappen, verzamelen geld en vinden Silkworm, een adres voor het repareren van Chr.’s nieuwe broek. Tevreden strijken we neer op het terrasje aan de Ardmore Street aan de rand van Roys Bay in het Lake Wanaka. Het is wat winderig, maar zonnig èn, net op tijd, happy hour. We schuiven aan de tafel bij twee Brabantse, wij mogen wel zeggen Oisterwijkse, jongedames. Zij vertellen ons opgewekt tegelijk met ons in Christchurch te zijn aangekomen, een vergelijkbare route te hebben gevolgd, maar wel nagenoeg iedere dag verzadigd te zijn door beregening. Zo hebben zij Milford Sound in drie dagen lopend over de Milford Track bereikt, bij voorbeeld. Dat kwam goed uit, want zo kon hun camper eens wat drogen. Ziet, ze maken iedereen gelukkig: ons door de herinnering aan het voor ons voortdurend gunstige weer, zichzelf door zich nu in de zon op te warmen.
Als het tijd is voor de terugtocht grijpt Chrisels, door misinterpretatie van de plattegrond, weer de kans een fiks eind om te lopen. Zo leer je de omgeving snel kennen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
