OK Ohakune

vrijdag 141212
Kalmpjes aan vertrokken even over half tien. Niemand aanwezig om afscheid van te nemen. Dan nog maar even een fotootje van het wasgoed, dat ons en de GV drie dagen geleden van onder de carport vrolijk welkom wapperde. Het zal nu wel droog zijn. In de open lucht is het dat ook, al kost het de wolken moeite hun ware aard niet over ons uit te storten. De GV neemt ons mee de steilte van de Khandallah op. Daar is een LookOut, vanwaaruit bij zonnig weer een stralende baai van een Wellington in volle glorie te zien moet zijn. Toch ook hier maar een lichtbeeld vastleggen. We kunnen verder, binnendoor naar Johnsonville. En daar inhaken op Highway 1, aanvankelijk een hele brede, met twee rijstroken per richting. We geraken in Paraparaumu (hond-in-de-pot). De naam is voor de plaatselijke bevolking lastig uit te spreken. Gemakshalve volstaan zij met Paraparam. Volgens de programmamakers genieten we hier van een verbazend uitzicht op Kapiti Island. En inderdaad, daar ligt het te liggen. Beweeglijker en echt vermakelijk zijn de kuikentjes van de eend, die met hun achtjes onderwateroefeningen doen. Probeer dit maar eens te fotograferen! We kunnen er helaas niet al te veel tijd aan besteden, even verderop vermeldt een uithangbord, dat Jan ons koffie wil schenken. Zijn vrouw heeft er eigenhandig een vruchtencake baksel bij gemaakt. Goed werk. Daarna probeert de GV ons weer op het goede pad te brengen. Waarschuwingsborden langs de snelweg geven het al aan: "beter laat, dan nooit". Daarom bewegen we gematigd mee.
In
al die rust komen allerlei bespiegelingen langs. Zo hoort men wel, dat een functie van vakantie is allerlei los te laten en te vergeten. Omdat wij voortdurend vergeten en kwijtraken, is dit dus nu al een geslaagde vakantie. Soms is de een minder gelukkig met deze vakantie-bezigheid dan de ander. Een troostend woord past in zo'n geval. Immers zijn wij niet volmaakt zoals we zijn? Niet meer en niet minder? Is het niet eenvoudig, zoals het is? Komt een enkele keer de misleidende gedachte op zelf niet volmaakt te zijn, dan behoef ik perfectie toch ook niet van een ander te verwachten? Waarom zou ik? Wie de idee koestert zelf iets te mankeren, moge beseffen ook daarin volmaakt zichzelf te zijn. Bakens verzetten? Doe dat! Waarom niet? Perfect! Er is niets op tegen te doen, wat je goed dunkt te doen en te laten wat je weet te kunnen laten. En daarmee is dan de ledigheid, waarnaar ook het woord vakantie verwijst, onder alle omstandigheden, binnen handbereik.
Het moge duidelijk zijn. dat Chrisels onderweg ook kans ziet enige gebedshuizen te bezichtigen. In Otaki zoeken wij met behulp van de TomTom de fameuze Rangiatea Church. "Bestemming bereikt!" klinkt het opgewekt. Daar staat dan een Anglicaanse kerk, die ons de verwachte blijken van Maori vakmanschap niet toont. Wel is het gebouw open en treffen we er oproepen tot gebeden van hoop, vrede en heelheid. Buiten gekomen reikt een goedmoedige ons een beter zicht op de werkelijkheid aan. "Waarnaar bent u op zoek?" vraagt hij, in wie wij onmiddellijk de zielzorger des huizes vermoeden. Geen direct antwoord afwachtend, vervolgt hij behulpzaam, zonder ook maar een spoor van onvrede of ongenoegen: "De meeste mensen denken hier de Rangiatea kerk te kunnen bezoeken. Die staat echter een eindje verderop. Voor als u die wilt bezoeken, het is niet zeker dat de kerk nu open is". Chrisels zal het zien. inderdaad, daar is het grotere, witte gebouw, met kleurrijk kerkhof. Volgens het bord kan het nu of na afspraak van binnen bezichtigd worden. Het is evenwel nu op slot. Maar men kan telefoneren voor een afspraak of de nabij gelegen winkel opzoeken.
Dat laat de GV zich geen twee keer zeggen. Hij spuit de snelweg op, op zoek naar een plekje aan de kust, waar we kunnen middagmalen. Dat oord heet Foxton Beach. Voor we zo ver zijn, valt onze blik eerst op "De Molen", een zo op het oog gloednieuwe bovenkruier, waar niets Hollands aan ontbreekt. En na de lunch is er de verplichting aan kleinzoon Ybo om de dit keer ook rose verpakte hooirollen te fotograferen. Maar dan gaat het in gestrekte draf op het ski-oord van onze keuze af. Het dal van de Wanagui rivier waarlangs de GV raast wordt omgeven door meest grazige bergen en bergjes, sommigen met glooiende hellingen, veel anderen met markante vlakken, waardoor ze op piramides gelijken. Een intrigerend landschap. Het is tegen half drie geworden. We merken lange, donkere slangen op, soms kaarsrecht, soms slingerend door de weilanden. Bij nader inzien blijken het schier eindeloze optochten van koeien te zijn. Zij leiden zichzelf naar de wachtende melkmachines in de verte, in een van zelfsprekende , onverstoorbare discipline. Verderop zien we ze ook, de uiers geleegd, als bevrijd, maar nog steeds doodgemoedereerd, op pad naar een tunneltje onder de highway door, naar de hen toegewezen weilanden.
Dan, als een deus ex machina, duikt opeens een wit besneeuwde berg op tussen de groene bergen. Aanvankelijk wat lager dan de omringende toppen, later de kroon van een imponerend gebergte blijkend. Het moet de Mt Ruapehu zijn, deel uitmakend van het Tongariro-massief, een vulkanische compositie aan de voet waarvan wij ons te rusten zullen mogen leggen.
Wij boekten drie nachten Snowhaven in het skioord Ohakune. Geen bemenste receptie bij deze zomerse gelegenheid. De telefoon maakt het mogelijk de sleutels te verkrijgen. De was is te doen en wordt gedaan door toedoen van het benzinestation iets verderop. Helaas is het waarschuwingslampje van de elektrische kookplaat defect, zodat dit Chrisels op enige verschroeide vingers komt te staan. De maaltijd smaakt er niet minder om. Wat ons bedrukt is slechts het al te bescheiden aantal Mb's dat ons is hier is toebedeeld. Maar hep niet ieder nadeel zu voordeel?